اما تكميل مطالبى كه در اين اوراق مسطور مذكور شد منوط است رجوع به اوراق مجموعه اى از دعا گوى كه موسوم به« ثمرات الجنيه من حديقة الحسينية » است .
اشاره مختصرى در اين مقام از آن چه در آن كتاب تفصيل داده ام نيز لازم است ، استدعاء مى نمايد كه ملاحظه اجمالى فرمايند كه مرحوم بحر العلوم سيد مهدى طباطبائى در منظومه فقهيّه اش كه مشهور به « دره غرويه » ^۱ است فرمود :



اَكْثِرْ من الصلاةِ فى المَشاهدِخَيرِ البُقاعِ افضلِ الْمَعَابِدِ
والسرُّ فى فَضلِ صلاةِ المَسجدِقَبرٌ لمعصومٍ به مُسْتَشْهَدِ
بِقَطرةٍ من دمِه مطهَّرهْطَهَّرَهُ اللّهُ لِعَبدٍ ذَكَرَهْ^۲
يعنى : نماز بسيار كن در مشاهد كريمه كه بهترين بقعه هاست و سرّ اينكه نماز در مسجد فضل دارد براى قبر معصومى است كه در آن شهيد شده است و خون پاكيزه اى از آن معصوم در آن ريخته شده است ، و خداوند پاك فرموده است از براى آن بنده اى كه او را ياد كند .
و آن چه روايت شده است خوب است عرض كنم : شخصى خدمت حضرت صادق عليه السلامعرض كرد : من كراهت دارم در مسجد سنّيان نمازگزارم . آن جناب فرمود : « نه چنين است واللّه ! كراهت نداشته باش ، نيست مسجدى مگر آن كه بنا شده است بر قبر پيغمبرى يا وصىّ پيغمبرى كه كشته شده است . پس رسيده است در اين بقعه قطره اى از خون وى پس خدا دوست داشت كه در آن بقعه ياد از وى كنند و فرائض حقه اش ادا نمايند و نوافل بجا آورند » ^۳ .
و اين احقر بعد از منظومه بحر العلوم مرحوم ، و حديث مرقوم ، اين قسم مى داند : هر مسجدى در هر كجا برپاست خون معصومى است و قبر شهيدى از بندگان خاص خدا كه

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم
لا إله الاّ اللّه مُحمّدٌ رَسول اللّه ، عَلى ولىّ اللّه ، قُتِلَ الامامُ الشهيد المَظلوم الحُسينُ بن الامام على بن أبى طالب عليهماالسلام ، وكُتِبَ ^۱ بِدَمِهِ بِإذنِ اللّه وَحَوْلِهِ عَلى أرضٍ وَحَصاةٍ : « وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَىَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ »^۲ .
ترجمه بعد از شهادتين آن است : كشته شد شهيد مظلوم پسر امام على بن أبى طالب عليه السلامو نوشته شد به خون آن جناب به اذن و حول خداوند بر زمين و سنگ ريزه اين آيه « وَسَيَعْلَمُ . . » إلى آخره .
و نظير آن بيان مرحوم شيخ حسين بن عبدالصمد والد ماجد مرحوم شيخ بهائى است كه فرمود : در صحراى نجف درّى يافتند كه بر او مكتوب بود :



انا دُرٌّ من السماءِ نَثَرونىيَومَ تَزويجِ والِدِ السِّبطينِ
كنتُ اَصْفى مِنَ اللّجينِ بَياضاًحَمرَتْنى دِماءُ نَحرِ الْحُسَينِ
يعنى : من درّ صاف شفافى بودم كه ملائكه مرا در روز تزويج فاطمه عليهاالسلام به اميرمؤمنان نثار كردند و از نقره سفيدتر بودم اما خون گلوى حسين بن على عليهماالسلام مرا بدين گونه سرخ و رنگين كرده است ^۳ .
خلاصه اين گونه نظائر و شواهد بسيار داريم و اگر هم بگوئيم بر حسب حكايت ثابته سابقه بر هر سنگ و حجرى از خون شريف آن بزرگوار نوشته شده باشد به امر پروردگار ضررى ندارد و حكمتى در خفاء و عماء ماهاست ، و الاّ بر حسب تفسير اهل بيت عليهم السلام « اِنْ مِن شى ءٍ الاّ يُسبّحُ بحمده فى عَزاءِ الحسين عليه السلام ولكن لا تَفْقَهُون تَسبيحهم » وارد است و خلافى ندارد .