در اشعار محزونه حضرت على بن الحسين عليهماالسلام وشكايت ازوضع زمان وابناء آن

و مرحوم سيد جزائرى در « رياض الابرار » ^۱ اين اشعار را از آن بزرگوار دانسته است :



نحن بنو المصطفى ذَوو غُصَصٍيُجَرّعُها فى الأنامِ كاظِمُنا
عَظيمة فى الانامِ مِحنَتُنااوّلُنا مُبتَلى وآخِرُنا
يَفرَحُ هذا الورى بِعيدهِموَنَحنُ اعيادُنا مآتمُنا
والناسُ فى الأمن وَالسّرورِوَمايأمنُ طولَ الزّمانِ خائفُنا
وَما خُصِّصنا بِهِ مِن الشَّرَفِالطائل بين الانام آفتُنا
يَحكُم فينا والحُكمُ فيه لناجاحِدُنا حَقّنا وَغاصِبُنا
خوب است براى سوزش قلوب اهل ولاء ترجمه مختصرى كنم يعنى : ما فرزندان پيغمبر اطهريم صاحبان غصّه ها ، هر آن كه از ماها بردبارتر است آنها را مى چشد و محنت ماها بزرگ است در ميان مردمان چه اول ما و چه آخر ما ، اين مردم در عيد خودشان فرحناكند و عيدهاى ماها اهل بيت مجلسهاى عزاى ماست ، و مردم در امن و سرورند ، و ليكن از ما كسى است از طول زمان خود ترسناك است . و ماها از قبول بلاء بين مردم مخصوص شده ايم از آن جمله حكم كننده بر ما منكر و غصب كننده حق ما است و حال آن كه حكم كردن از آن ما است . سلام اللّه عليه .
و أيضاً مرويست ^۲ : يزيد عنيد خواست با زينب خاتون تكلّم كند ، آن مخدره اشاره به على بن الحسين عليهماالسلام فرمود و گفت : « هو المتكلّم » يعنى : حرف زننده آن بزرگوار است پس آن جناب اين دو بيت را فرمودند :
لا تطمعوا ان تهينونا فنكرمكموأن نكف الاذى عنكم فتؤذونا
واللّه يعلم إنا لا نحبُّكمولا نَلومُكُم ان لا تحبّونا
يعنى : طمع مداريد شماها كه ما را اهانت نمائيد و ما اكرام كنيم و اذيت از شماها برداشته شود و شما ما را اذيت كنيد ، خداوند مى داند ما بنى هاشم شما بنى اميه را دوست نداريم و شما را ملامت نمى كنيم در دوست نداشتن ^۳ .
و ايضاً از آن جناب مرويست در اختلال حال مردم و وفات اسلام و دين ابياتى كه دو بيت آنر مى نويسد :



ألَمْ تَرَ أنّ العُرفَ قد ماتَ أهلهوَانَّ النَّدى وَالجودَ ضَمَّهما قَبرُ
عَلى العُرفِ والجودِ السلام وَما بقىمِنَ العُرفِ الاّ الاسم فى الناس والذكرُ^۴
و عاقبت حضرت على بن الحسين عليهماالسلام به زهر وليد بن ^۵ عبدالملك عنيد به درجه شهادت به مورخه مسطوره فائز گرديد .
و در روز وفاتش بنا بر خبرى كه داعى در كتاب « رجال وسيط » ^۶ ديده است هر برّ و فاجر ، هر صالح و طالح كه در مدينه منوره بوده اند به تشيع جنازه اش حاضر شدند .
و سعيد بن مسيب گفته است : در آن روز صداى تكبيرى از آسمان و تكبيرى از زمين شنيده شده تا هفت مرتبه كه من از هيبت آن افتادم و غش كردم ، و تمام مدينه از شورش اهل آن به حركت و فزع آمدند ^۷ .