روز تولدش يكشنبه هفتم شهر صفر در ابواء ^۱ و آن منزلى است بين مكه و مدينه ^۲ منوره بعد از يكصد وبيست و هشت سال از هجرت نبوى صلى الله عليه و آله ^۳ .
وفاتش در روز بيست و پنجم ماه رجب سال يكصد و هشتاد و سه .
مدت عمر شريفش پنجاه و پنجسال و بعضى رحلت آن جناب را در سال يكصد و هفتاد و نه ضبط كرده اند .
و مادرش حميده بربريه است كه در حقّ او امام عليه السلام فرمود : « انها حميدةٌ فى الدُّنيا ومحمودة فى الآخرة »^۴ .
و از خلفاء بنى عباس با سه تن معاصر شد : موسى و هادى و مهدى ، و عاقبت به امر هارون الرشيد ، سندى بن شاهك در خانه اش به زهر جفا آن جناب را شهيد نمود و در مقبره قريش كه آن به باب التين معروف بود مدفون گرديد .
و براى آنكه بديهاى مردم را به نيكيهاى ذات شريف تحمل مى فرمود و بردبارى مى كرد ملقّب به لقب كاظم گشت يعنى : فرو نشاننده غيظ ^۵ .
و در كتاب « مدينة المعاجز » ^۶ منقول است : چون آن جناب مى ديد كسانى را كه بعد از وى واقفيه مى شوند و به علم امامت از حالاتشان اطلاع داشت معهذا در ملاقات ايشان

آن بزرگوار از مذهب كيسانى عدول نمود و بر اين مذهب حق جعفرى ثابت بماند و آن قصيده را در مدح آن جناب انشاء كرد چند بيتى بنويسم شايسته است .



تجعفرت باسم اللّه واللّه اكبروأيقَنتُ ان اللّه يعفو ويغفرُ^۱
ودنت بدين غير ما كنت دايناً^۲
به ونهانى^۳واحد^۴الناس جعفرُ
فقلت هب انى قد تهودت برهةً
والاّ ودينى دين من يتنصرُ
فانّى إلى الرحمن من ذاك تائب
وانّى وقد اسلمت واللّه اكبرُ
فلست بغال ما حييت وراجع
إلى ما عليه كنت اخفى واضمرُ
ولا قائلاً حىّ برضوى^۵محمد
وان عاب جهال مقالى واكثرُ
ولكنه ممّن مضى لسبيله^۶
على أفضل الحالات يُعفى ويُجبرُ^۷
مع الطيّبين الطاهرين الأولى له^۸
من المُصطفى فرع زكىّ وعنصرُ^۹

در شرح احوال حضرت موسى بن جعفر عليه السلام است

اما امام هفتم طايفه ناجيه اماميّه حضرت موسى بن جعفر عليهماالسلام است كنيه اش ابو الحسن و ابو ابراهيم و اسم شريفش موسى و لقب اطهرش كاظم و عبد صالح است .