در معنى «شيعه» و اشتقاق آن است

و بدان « شيعه » مشتق از « شاعَ » است و آن به معنى همراهى كردن است به امام عليه السلامچنانكه فرموده اند : « الشيعة الجماعةُ التى تَتْبَعُ سَيَّدهم »^۱ ، يا آنكه مأخوذ از « شياع » است و مراد از شياع اعوان و انصارند براى امام عليه السلام ، يا آنكه شيعه اسم است براى هيزمهاى ريزه اى كه در زير ديگ سوخته مى شود و در سوختن متابعت مى نمايند هيزمهاى درشت را ، و صديقه طاهره عليهاالسلامفرمودند : « ان كنت تعمل بما امرناك وتنهى عما زجرناك فانت من شيعتنا والاّ فلا »^۲ .

حسين بن هارون كه از فرزندان زيد بن حسن است ، بعد برادر او ، بعد سائرين اهل بيتى كه خواندند مردم را به سوى حق .
و اين فقرات از عقائد جاروديّه و تبريّه است و آنها را صالحيّه مى خوانند ؛ از آنكه رئيس ايشان حسن بن صالح بود .
و جاروديّه نيز از اين فرقه اند ، و ابوالجارود را سرحوب مى ناميدند از آنكه سرحوب اسم شيطانى است كور كه ساكن در دريا است ، و ابوالجارود مكفوف و اعمى القلب بود ، و حضرت صادق عليه السلام در حق كثيرنوّا و سالم بن ابى حفصه و ابوالجارود فرمود : « كذّابون مكذِّبون كفّارٌ عليهم لعنة اللّه » .
خلاصه اغلب اين اصول مذاهب با فروع آنها منقرض شد ، و دليل بر حقّيّت دعوى اماميّه اثنا عشريه همان انقراض و اندراس خودشان و مذهبشان است ، و تمام اهل اين مذاهب را ما شيعه مى دانيم اما شيعيانى هستند كه به آتش مى روند و بدان هم مخلّدند .