نعوذ باللّه منها والموجبات لدخولها و من ضريعها و حميمها و غسلينها و غسّاقها و زقّومها و قطرانها والوقوف فى دركاتها مع اهلها والتأبيد فى طبقاتها .
و حضرت على بن الحسين عليه السلامدر اهوال و افزاع آتش دوزخ فرمود : « اللّهمَّ! إنّى اعوذ بك من نار تغلظت بها على من عصاك و توعدّت بها من صدف^۱عن رضاك .
ومن نار نورها ظلمة وهيّنها اليم وبعيدها قريب .
و من نار ياكل بعضها بعضاً ويصول بعضها على بعض .
ومن نار تذر العظام رميماً وتسقى اهلها حميماً .
ومن نارٍ لا تبقى على من تضرّع اليها ولا ترحم من استعطفها ولا تقدر على التخفيف الشفيف عمّن خشع لها واستسلم اليها ، تلقّى سكّانها بأحرّ ما لديها من اليم النّكال وشديد الوبال .
واعوذ بك من عقاربها الفاغرة^۲افواهها و حيّاتها الصّالقة^۳بانيابها وشرابها الذى يقطّع امعاء وافئدة سكّانها وينزع^۴قلوبهم »^۵ .

بيرون مى آيند .
و جهت اختصاص اهل عذاب به اين چهار صنف شايد اشاره به معنى آيه كريمه بوده باشد كه ملخّص آن اين است : شيطان از يمين و شمال و از برابر و عقب سر براى اغواء مى آيد اما با مشركين از برابر و با معطّله ملاحده از عقب سر و با كافر متكبّر از طرف راست و با منافق از طرف چپ مى آيد .
و جهت اتيان شيطان به جانب طوايف اربعه از جهات خاصه بيانى مشروح مى خواهد .
پس از اين تحقيق معلوم مى شود كه به اهل جنّت شيطان را از هيچ يك از جهات اربعه يد تسلّطى نبوده و نيست ، فلهذا مستوجب دخول و خلود در جنان مى شوند ، و حضرت احديّت جلّ عزّه در خلود اشقياء و سعداء فرموده است : « فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِى النَّارِ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَشَهِيقٌ * خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّماوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلاَّ مَا شَاءَ رَبُّكَ إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِى الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلاَّ ما شَاءَ رَبُّك »^۱ .
و در حديث صحيح است : « جهنم را در روز قيامت به صورت عظيمى مى آورند ، و مى گويند : خلق وى هم به طالع ثور شده است » .
و در حديث ديگر در ذيل آيه « وَجِى ءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ »^۲ مرويست : « هفتاد هزار ملك با زمامها و گرزهاى آهن جهنّم را بكشند ، و او را چهار قائمه است غلاظ و شداد ، و او را سى هزار سر است ، و در هر سرى سى هزار دهان است ، و در هر دهانى سى هزار دندان است كه هر دندانى سى هزار مرتبه بزرگتر است از كوه احد ، و در هر دهانى دو لب است كه هر يك در بزرگى تمام دنيا را مى پوشاند ، بر هر يك از اين دو لب زنجيرى است كه هفتاد هزار ملك آن را مى كشند كه هر يك بخواهند آسمانها و زمين را لقمه واحده كنند مى توانند » ^۳ .