پس مدلول كريمه « كُلُّ شَىْ ءٍ هَالِكٌ إِلاَّ وَجْهَهُ »^۱ به تفاسير معتبره معتمده ، دين آن سرور است كه هر چيزى و شريعتى در معرض زوال است مگر دين آن بزرگوار .
و همچنين در اين مدت متمادى كه دوازده تن اوصياء مكرّمين وصايت و خلافت كرده اند اگر بنا بر حكمت كامله صدمه و بليّه اى ديده اند و نتوانستند بنا بر حسب ظاهر كما ينبغى انفاذ و اجراء احكام الهيّه نمايند در آخر زمان و پايان عصر و دهر نبوّت آن سيّد مكرّم معظم را به اعتقاد ثابت جازم اثناعشريّه امام عصر عجّل اللّه فرجه از پرده خفا ظاهر مى شود ، و مانند آفتاب درخشنده اين دين متين را ظاهر مى نمايد و [. . .] ^۲ مى فرمايد ، و خصوصيّات دين و امور مخفيّه كه تعلّق بدين شريعت داشته آشكار مى كند ، و ديگر در وجه ارض هوا پرستى نمى ماند



هله عاشقان بشارت كه نماند اين جدائىبرسد زمان دولت بكند خدا خدائى
.
و فرقه يهود و نصارى و امم ديگر در مقام طوع و تسليم برمى آيند ، و اين مدّت زمان هم مهلت ايشان بوده چنانكه شيطان و اتباع وى را مهلت دادند ، و آنها آخر الامر به دست آن حضرت كشته مى شوند ، و بعد از آن جناب ديگر زمان فترت و جاهليّتى نيست به عكس ازمنه سابقه كه مجملاً اشارتى كردم ، پس هنيئاً لأربابِ النَّعيمِ نَعِيمُهُم .
خوشا به حال كسانى كه از اين دين بهره مند و خرسندند ، و در دار دنيا سعادتمند !
و اين كلمات موجزه را كه در اثبات نبوّت خاصّه تحرير كردم در شروح كثيره منطوى است ، در آراء و ادلّه ديگر بر اثبات اين مطلب مى توانيم استظهار كنيم ، حال رجوع كنيم به آنچه حضرت عبدالعظيم عليه السلامُ والتكريم عرض كرد .

در ابقاء وجود حجت براى حفظ دين و تجديد آن در رأس هر مائه به يد عالمى و بقاء عترت طاهره با قرآن

و از اين جهت به عقيده اماميه اثنا عشريّه و بعضى از عامّه خداوند مانند خضر و الياس عمر طويل به وصىّ دوازدهم آن بزرگوار كه سلطان عالم و خليفة اللّه فى الأرض است مرحمت فرمود تا حافظ دين باشد و اگر ظاهر مى شد احتمال قتل آن بزرگوار مى رفت و مصلحت منظوره و حكمت حتميّه منتفى مى گرديد .
البته و براى همان است كه امام فرمود : « در رأس هر صد سال يك نفر از رجال ذوالقدرة والاجلال برانگيخته مى شود تا اين دين را نگهبان باشد » ^۱ .
پس علماء و رجال مخصوصين از علماء ماضين و لاحقين آمدند و مى آيند كه امر ايشان منتهى به امام عصر عجل اللّه فرجه الشريف مى شود ، و از خاتم الاوصياء نيز اين رشته به خاتم النبيين كشيده مى شود ، و از آن حضرتِ مهرْ طلعت به ساحت بارگاه احديّتى ، و از اين جهت است كه فرمودند : « از خدا خواسته ام اين كتاب و عترت زكيّه ام ـ كه همين اوصياء هستند ـ از يكديگر جدا نشوند تا آنكه بر من در كنار حوض كوثر وارد شوند » .
و دعاء آن بزرگوار براى حفظ دين بوده است تا دو تركه رسول اللّه صلى الله عليه و آله ، در دنيا با هم باشند و كسى نتواند اين دو را مهجور كند با وعده هاى الهى و دعاء جناب ختمى پناهى صلى الله عليه و آله ، و چگونه مُتمكّن از اين عمل شوند حاشا للّه !