كراجكى» (عدة البصير فى حج يوم الغدير)، درباره حديث غدير، آثارى تأليف كرده اند.
در سده ششم «على بن بلال» (حديث الغدير)، «شيخ منصور اللائى رازى» (حديث الغدير) و «شيخ على بن حسن طاطرىّ» (كتاب الولاية؛ فضائل اميرالمؤمنين ـ ع ـ )،آثار مستقلى درباره حديث غدير تأليف كرده اند.
در قرن هفتم «ابوالقاسم عبيداللّه بن عبداللّه حسكانىّ» (دعاة الهداة الى اداء حقّ المولاة) و در قرن هشتم «شمس الدين محمّد بن احمد ذهبى» (طرق حديث الولاية) و در قرن نهم «شمس الدين محمّد بن محمّد جزرى دمشقى» (أسنى المطالب فى مناقب على بن ابى طالب)، آثار ويژه اى درباره حديث غدير تأليف نموده اند. ^۱
غدير پژوهى، همچنان ادامه يافت تا در سده سيزدهم هجرى قمرى، بزرگمردى از فرزندان و پيروان اميرالمؤمنين(ع) «علامه مير حامد حسين موسوى هندى» (م1306هـ.ق) با پديد آوردن اثر ارزشمند «عبقات الأنوار»، تحوّل علمى و تازه اى در مورد حديث غدير ايجاد كرد. اين دانشمند نامى، اين كتاب بزرگ را به بررسى طرق حديث غدير، تواتر آن و مفاد آن اختصاص داد.
وى، مجموعه تحقيقات و پژوهشهاى خود را براساس منابع و آثار معتبر اهل سنّت، مستند ساخت و اين امر موجب شد تا كتابش نزد پيروان مذاهب اهل سنّت نيز مقبول واقع شود. اثر ارزشمند ميرحامد حسين، برجسته ترين اثرى بود كه تا آن روز، در زمينه غديرشناسى به انجام رسيده بود.
پس از «ميرحامد حسين» مباحث غديرشناسى، پرخروشتر از گذشته ادامه يافت و آثار مهمى پديد آمد، تا آنكه مادر روزگار، محققِ فرزانه، دانشمند نامدار تشيع، «علامه شيخ عبدالحسين امينى» را بدنيا آورد. او از مردان صالح و از پيروان راستين اميرالمؤمنين(ع) بود و بدون ترديد، اثر جاودانه اش الغدير فى الكتاب والسنّة والأدب، برجسته ترين، مستدل ترين، و پرمحتواترين و جامع ترين اثرى است كه تا كنون درباره حديث غدير و نيز زندگانى و فضايل اميرالمؤمنين(ع) پديد آمده و به گونه اى ابتكارى به جهان علم و دين عرضه شده است.