سنّت معصومان(ع) در كنار قرآن و همراه آن، منبع شناخت اسلام و دستورات آن است. خداوند متعال، خود تبيين و تفسير كلامش را در قرآن، به سنّت واگذارده است: «وأنزلنا اليك الذكر لتبيّن للنّاس مانزّل اليهم» ۲ و رسول گرامى اش(ص) آن را قرين قرآن دانسته است.
بدون شك، شعار «حسبنا كتاب اللّه» ۳ انحرافى بود كه ريشه در چاره جويى سريع و سياستمدارانه براى آينده امت اسلام داشت. هرچند نحوه تلقى فراز آورنده اين شعار در ميان فرق اسلامى از شيعه و سنى پذيرفته نگرديد، امّا اين گنجينه گرانقدر از معارف الهى، برخلاف قرينش (قرآن)، از دسترس تحريف و تغيير مصون نماند و وضع و تحريف، دو بلايى بودند كه آن را آفت زده ساختند. وضع را بايد تلاشى عمدى از سر جهل يا سوء نيت دانست كه با انگيزه هاى مختلف از همان روزگار حيات پيامبر اكرم(ص) بروز كرد و آن حضرت(ص) را واداشت تا برفراز منبر فرياد برآورد: يا ايها الناس، قدكثرت علىّ الكذابة؛ فمن كذب علىّ متعمدا فليتبوأ مقعده من النار! ۴