هذا الخبر عن فلان عن فلان» تا به معصوم (ع) برسد.
ثمره اين اجازه، اين است كه علاقه شيخوخيت ميان مجيز و مجازله، متحقّق مى شود و مجاز از مجيز به «شيخنا» تعبير مى كند.
فايده مهم ديگر، اين است كه مجاز له، در سلسله سند اخبار ائمه اطهار (ع) داخل مى شود.
در اين نوشتار، اجازات دو تن از علماى برجسته خوانسار (آقا حسين و آقا جمال) را در دو بخش بررسى مى نماييم.

بخش اوّل: آقا حسين خوانسارى

مشايخ اجازه آقا حسين خوانسارى

آقا حسين بن جمال الدين محمد خوانسارى (1016ـ1099ق)، از حكماى معروف و فقهاى مشهور قرن يازدهم هجرى است. مراتب فضل و دانش آن عالم جليل و حكيم بزرگ، در كتابهاى تراجم آمده است. وى حديث و فقه را از ملاّ محمد تقى مجلسى (1003ـ1070ق) آموخت و در ربيع الثانى سال 1062ق، از او اجازه گرفت و در اين اجازه، مورد ستايش فراوان استاد خود، واقع شد. خوانسارى، در اجازه اى كه به امير ذوالفقار داده، از ملاّ محمد تقى مجلسى به عنوان شيخ اجازه خود ياد مى كند و از او تجليل مى نمايد.
وى فلسفه و حكمت را نزد ميرابوالقاسم، معروف به ميرفندرسكى (م 1050ق) و ملاّحيدر بن محمد خوانسارى فراگرفت و مدّتى نيز از محضر ملاّ محمد باقر سبزوارى (م1090ق) استفاده نمود ^۱ و از او اجازه گرفت. ^۲
علاّمه تهرانى، درباره اجازه ملامحمد تقى مجلسى به محقّق خوانسارى، آورده است:
إجازته للمحقّق الخوانساري، كبيرة مبسوطة، أوّلها: «الحمد للّه الّذي جعل