نكند. حالا كه زمين هست و فكر هست و متصدّى هست, چرا اين كار بزرگ را نكنيم؟
در جلسه ابتدايى, قدم, كوچكتر بود… چيزى در حدود سيصد چهارصد ميليون تومان كه ما پذيرفتيم. وقتى آقايانْ طرح را تهيه كردند, حدود هفده هجده هزار متر زمين لازم بودكه من گفتم اين با تعهد ما تفاوت دارد; ولى با فرستادن وزير مسكن وقت و ديدن دوباره برنامه ها و زدن زوائد, به سيزده هزار متر يا دوازده هزار متر رسيديم. آن را پذيرفتيم و تا خودم مسئول بودم, اين تعهد را عمل كردم. خوشبختانه جناب آقاى خاتمى هم اين گونه تعهدات را كه بنده در دوران مسئوليتم در اينجا و در مساجد سراسر كشور كرده ام (چه در كارهاى دولتى كه طرح دارد و برنامه دارد و چه آنها كه ما خارج از برنامه پذيرفتيم), ايشان قبول كردند كه آنها به زمين نماند. امروز شنيدم كه ايشان هم به قرار كلّى عمل كرده اند كه كار به اين مرحله رسيده است; الحمد للّه. از ايشان هم بايد تشكر كنيم.
كار, واقعاً كار مهمى است و نبايد خيلى ساده از اين مسئله بگذريم. حالا بايد قدرى درنگ كنيم و ببينيم كه از امروز, چه كارى بايد بكنيم. تا اينجا, كار آسانترى بود; يعنى پول, مهندس, معمار, كارگر و مصالح و اينها بود. از اين به بعد, ديگر مسئله نرم افزارى است; انسان سازى است و تلاش دانشمندان و علما و دانشجويان است. بايد يك آرمان مبهم و كلّى را كه در ذهن مابوده است, به حد اعلا و مناسبش برسانند. من حالا خودم در ادامه صحبت, از منظر خودم, مسئله را به يك شكلى مطرح مى كنم.

جايگاه حديث در اسلام

همه هستى ما را (بعد از قرآن), همان حديث به معناى عامش يعنى گفتار, كردار و تقرير چهارده معصوم تشكيل مى دهد و خيلى مهم است. اين طور نيست كه خيال كنيم همه چيز را از قرآن داريم. قرآن, يك كتابى است كه مسائل را در يك سطح