از قم مى تواند ارتزاق كند و هم به تهران نزديك است و از امكانات تهران مى تواند استفاده كند و هم موقعيت تاريخى دارد. سوابق فرهنگى, هميشه و براى خيلى ها مى تواند انگيزه باشد. در همين نزديكى هاى شهر رى, روستاى مرحوم كلينى است ^۱ كه من در همان زمانى كه اينجا مى خواست پايه گذارى شود, به آ نجا رفتم و براى آ نجا هم در مجموعه, برنامه هايى تدارك ديديم; همچنين براى مقبره ابن بابويه (صدوق) كه به دانشكده نزديك است. بالاخره جاى مناسب اين مجموعه حديثى, اينجاست.
خودِ حضرت عبدالعظيم(س), يكى از محدّثان مهم شيعه بودند. از ايشان, اطلاعات زيادى در دست نيست; ولى پس از اين, دانشگاه شما بايد اين كار را بكند و بيش از اينها بايد در مورد ايشان تحقيق كند.
امّا در كار تأسيس اين دانشكده, بعد از اينكه تصميم گرفتيم و تعهد كرديم, قرار شد اساسنامه در شوراى عالى انقلاب فرهنگى مطرح شود; امّا هر اساسنامه اى قبل از اينكه در شوراى عالى انقلاب فرهنگى مطرح شود, لازم است كه اجازه كلّى آن را دبيرخانه شورا بدهد. براى تأسيس اين دانشكده در تهران, آنها بايد موافقت مى كردند. آ نجا هم يك مخالفتهاى اساسى بود. بعضى ها مى گفتند ما دانشكده هاى الهيات را داريم و آ نجاها هم رشته «قرآن و حديث» هست. خوب, همان ها را تقويت كنيم. چرا دانشكده ديگرى درست كنيم؟
بحثهاى زيادى شد و بالاخره قبول شد كه يك جاى متمركزترى براى اين كار, لازم است و بالاخره شوراى عالى انقلاب فرهنگى پذيرفت. كارِ گرفتن مجوز, مشكل تر از پول دادن بود. براى اينكه بالاخره بحث علمى و فنى بود و دانشمندانْ جمع بودند. بعداً, اين مراحل هم گذشت. از اين به بعد, ديگر دست شماهاست و ما اميدهاى زيادى داريم.