نيازهاى امروز ما

به نظر مى رسد كه بحثهاى اصلى حديث شناسى كه همه دنبالش هستيم, يكى تاريخ حديث است; يكى مصطلحات حديث است; يكى فقه الحديث(درايه) است و يكى هم علم رجال كه اينها امّهات كار شماست; اما مسائل ريزتر از اينها خيلى فراوان است. ظاهراً كليات كار, همين ها باشد. من فكر مى كنم امروز بايد براى شناخت ماهيت احاديث, شأن نزول يا صدور احاديث و نگاه احاديث به تاريخ, گذشته, آينده و… در اين دانشگاه, رشته هايى ايجاد شود. بعداً پايان نامه ها مى توانند خيلى از گوشه هاى تاريك حديث را باز كند. ما البته, الآن توى كتابخانه هايمان كه نگاه بكنيم, مخصوصاً كتابخانه طلبه ها و علماى علوم دينى, جاى زيادى در قفسه ها مخصوص كتابهاى حديث است (چه كتب اربعه و جوامع حديثى و چه كتابهايى كه جديداً در معجم احاديث نوشته مى شود); امّا نسبت توجه به حديث در بحثها و تحقيقها غير از اين است.
ما در طول تاريخ حديثمان گرفتار گروهها, گروهكها, دوستان افراطى نادان و دشمنان گاهى رِند و گاهى نادان بوده ايم. هميشه اينها باعث شدند حديث ما آلوده بشود. شما در زمان خودمان مى بينيد كه ما حديث ساز نيستيم وجعل حديث هم نمى كنيم ـ آن موقع هم همين جورى بود ـ ; ولى همين الآن يك كسى كه مطلبى مى گويد, با اينكه راديو عين صدا را پخش مى كند, تلويزيونْ تصوير را پخش مى كند و روزنامه ها متن صحبت را مى نويسند,باز هم چقدر اختلاف در نقلْ پيدا مى شود. از حرفهاى حضرت امام, چقدر برداشت هاى متناقض شده است!؟ يك خط, يك چيزى مى گويد. خط ديگر, يك چيز ديگرى مى گويد. هر كدام, يك حرفهايى به امام مى بندند. حالا و در شرايطى كه امام راحل در وصيتنامه شان گفتند (هر كس از غير اين طرق از من نقل كند, قبول نكنيد), اين طورى است. بعدها كه كمى از دوره امامْ دور شويم و هر كسى مشاهداتش را مذاكراتش را ملاقاتهايش را نقل قولهايش را جرئت كند