سنّت چيست؟

سنّت از نظر ما عبارت است از: قول, فعل و تقرير معصوم «كه همان رسول خدا و اهل بيت ايشان باشند». سنّت رسول اللّه, شامل فعل و قول و تقرير اهل بيتش هم هست; چون اهل بيت هم هر چه مى گويند, از پيامبر نقل مى كنند. از امام صادق(ع) سؤال مى كنند: «حرفهايى كه شما مى گوييد, از كجا مى گوييد؟» فرمود: «هرچه من مى گويم, از پدرم نقل مى كنم, از پدرش, از جدش تا مى رسد به رسول خدا». ^۱ همه ائمه اين جور هستند. آنچه مى گويند, سنّت پيامبر است. عترت كه در حديث ثقلين آمده (كتاب اللّه و عترتى), عبارت است از همان سنّت پيامبر, به علاوه مسئله رهبرى و امامت. گستره سنّت از نظر ما با بعثت پيامبر اسلام, شروع مى شود و با غيبت وليّ عصر(عج) ختم مى شود.
اين دو, يعنى قرآن و حديث, نياز به همديگر دارند. وقتى مى گوييم حديث, مقصودمان همان سنّت است. اگر بخواهيم حديث را آن گونه كه هست ارائه كنيم, نياز به قرآن داريم و اگر بخواهيم قرآن را آن گونه كه هست تفسير كنيم, نياز به حديث داريم.
قرآن بدون سنّت و عترت, يا سنّت و عترت بدون قرآن, نه تنها راهگشا و تكامل آفرين نيست و مشكلى از جامعه انسانى حل نمى كند; بلكه مفهوم واقعى خودش را هم ندارد. بنابراين, حديث شناسى در واقع, قرآن شناسى است. قرآن شناسى هم به مفهوم حديث شناسى است. پس چرا مى گوييم دانشكده علوم حديث؟ چون برنامه هاى دانشكده به علوم حديثْ گرايش دارد. يك وقتْ ما سرمايه گذارى بيشترى در زمينه شناسايى قرآن مى كنيم و از قرآن به حديث