۳۷۲.رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : هرگاه با كسى دوست شدى ، با او نزاع ، رقابت و خصومت مكن ^۱ و درباره‏اش [از ديگران ]پرسش منما . چه بسا كه در اين راه ، با دشمن او برخورد كردى و او درباره‏اش چيزى برايت گفت ـ كه در او نيست ـ و بدين ترتيب ، ميان شما جدايى افكند .

۳۷۳.امام على عليه‏السلام : از خودپسندى ، بدخويى و كم‏صبرى بپرهيز ؛ زيرا با اين خصلت‏هاى سه‏گانه ، هيچ دوستى‏اى برايت راست نمى‏آيد و همواره ، مردم از تو كناره مى‏گيرند .

۳۷۴.امام صادق عليه‏السلام : هرگاه كسى به برادرش [از سر دل‏تنگى و درد] اُف بگويد ، دوستى ميان آنها گسسته مى‏شود و اگر بگويد :« تو دشمن منى» ، يكى از آن دو كافر شده است ، و هر گاه به او تهمتى بزند ، ^۲ ايمان در دلش چنان آب مى‏شود كه نمك در آب ، ذوب مى‏شود .

۳۷۲.عنه صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : إذا أحبَبتَ رَجُلاً فَلا تُمارِهِ ، و لا تُجارِهِ ، و لا تُشارِهِ ، و لا تَسأَل عَنهُ ؛ فَعَسى أن تُوافِقَ لَهُ عَدُوّا فَيُخبِرَكَ بِما لَيسَ فيهِ ، فَيُفَرِّقَ ما بَينَكَ و بَينَهُ . ^۱

۳۷۳.الإمام عليّ عليه‏السلام : إيّاكَ وَ العُجبَ و سوءَ الخُلُقِ و قِلَّةَ الصَّبرِ ؛ فَإِنَّهُ لا يَستَقيمُ لَكَ عَلى هذِهِ الخِصالِ الثَّلاثِ صاحِبٌ ، و لا يَزالُ لَكَ عَلَيها مِنَ النّاسِ مُجانِبٌ . ^۲

۳۷۴.الإمام الصادق عليه‏السلام : إذا قالَ الرَّجُلُ لِأَخيهِ : اُفٍّ ، اِنقَطَعَ ما بَينَهُما مِنَ الوِلايَةِ ، و إذا قالَ : أنتَ عَدُوّي ، كَفَرَ أحَدُهُما ، فَإِذَا اتَّهَمَهُ انماثَ الإِيمانُ في قَلبِهِ كَما يَنماثُ المِلحُ فِي الماءِ . ^۳