۵۹۶.امام على عليه‏السلام : هركه به دوست خود بدى كند و [با رفتارش ]او را تباه سازد ، [گويى ]از شمار [نيروهاى ]خود كاسته است .

۵۹۷.امام على عليه‏السلام : تباه ساختن دوست ، از بى‏توفيقى است .

۵۹۸.امام على عليه‏السلام : مبادا چنان دوستت را از خود برَمانى كه دورى از تو را برگزيند و جدايى را ترجيح دهد .

۵۹۹.امام على عليه‏السلامـ در حكمت‏هاى منسوب به ايشان ـ: هرگاه يكى از يارانت نيكى كرد ، همه خوبى خودت را نثارش مكن و چيزى از آن را باقى بگذار ، تا به هنگام ديدنِ نيكخواهى بيشتر او ، آن را نثارش كنى .

۶۰۰.امام على عليه‏السلامـ در حكمت‏هاى منسوب به ايشان ـ: هرگاه دوستى داشتى كه برادرى و دوستىِ او را نمى‏پسنديدى ، آن را بر مردمْ آشكار مكن ؛ چون كه او همچون شمشير كُندى است در خانه انسان ، كه بِدان دشمنش را مى‏ترساند ، حال آن كه دشمن نمى‏داند آن شمشير ، بُرنده است يا كُند .

۶۰۱.امام على عليه‏السلامـ در حكمت‏هاى منسوب به ايشان ـ: هرگاه با كسى دوست شدى ، بر تو لازم است كه با دوست او نيز دوست باشى ؛ ليكن بر تو لازم نيست كه با دشمن او دشمن شوى ؛ زيرا اين مسئله بر خدمتكار او لازم است ، نه بر همانند او .

۶۰۲.امام على عليه‏السلامـ در حكمت‏هاى منسوب به ايشان ـ: اين‏كه دوستت را نزد دشمنت ببينى ، به تو زيان نمى‏زند ؛ چون كه اگر برايت سودى نداشته باشد ، زيانى هم به تو نمى‏رساند .

۵۹۶.عنه عليه‏السلام : مَنِ استَفسَدَ صَديقَهُ نَقَصَ مِن عَدَدِهِ . ^۱

۵۹۷.عنه عليه‏السلام : اِستِفسادُ الصَّديقِ مِن عَدَمِ التَّوفيقِ . ^۲

۵۹۸.عنه عليه‏السلام : إيّاكَ أن توحِشَ مُوادَّكَ وَحشَةً تُفضي بِهِ إلَى اختِيارِهِ البُعدَ عَنكَ ، وإيثارِ الفُرقَةِ . ^۳

۵۹۹.عنه عليه‏السلامـ فِي الحِكَمِ المَنسوبَةِ إلَيهِ ـ: إذا أحسَنَ أحَدٌ مِن أصحابِكَ فَلا تَخرُج إلَيهِ بِغايَةِ بِرِّكَ ، و لكِنِ اترُك مِنهُ شَيئا تَزيدُهُ إيّاهُ عِندَ تَبَيُّنِكَ مِنهُ الزِّيادَةَ في نَصيحَتِهِ . ^۴

۶۰۰.عنه عليه‏السلامـ أيضا ـ: إذا كانَ لَكَ صَديقٌ و لَم تَحمَد إخاءَهُ ومَوَدَّتَهُ فَلا تُظهِر ذلِكَ لِلنّاسِ ؛ فَإِنَّما هُوَ بِمَنزِلَةِ السَّيفِ الكَليلِ في مَنزِلِ الرَّجُلِ ؛ يُرهِبُ بِهِ عَدُوَّهُ ، و لا يَعلَمُ العَدُوُّ أصارِمٌ هُوَ أم كَليلٌ . ^۵

۶۰۱.عنه عليه‏السلامـ أيضا ـ: إذا صادَقتَ إنسانا وَجَبَ عَلَيكَ أن تَكونَ صَديقَ صَديقِهِ ، و لَيسَ يَجِبُ عَلَيكَ أن تَكونَ عَدُوَّ عَدُوِّهِ ؛ لِأَنَّ هذا إنَّما يَجِبُ عَلى خادِمِهِ ، و لَيسَ يَجِبُ عَلى مُماثِلٍ لَهُ . ^۶

۶۰۲.عنه عليه‏السلامـ أيضا ـ: لَيسَ يَضُرُّكَ أن تَرى صَديقَكَ عِندَ عَدُوِّكَ ؛ فَإِنَّهُ إن لَم يَنفَعكَ لَم يَضُرَّكَ . ^۷ ‏