۱۱۶۵.امام على عليه‏السلامـ به كميل بن زياد ـ: اى كميل ! محبوب‏ترين چيزى كه بندگان ـ پس از اقرار به خدا و اوليايش ـ به درگاهش پيش مى‏آورند ، خويشتن‏دارى ، تحمّل و شكيبايى است .

۱۱۶۶.امام على عليه‏السلامـ در بيان صفت‏هاى پرهيزگاران ـ: اى بندگان خدا ! محبوب‏ترينِ بندگان نزد خداوند ، بنده‏اى است كه خداوند ، او را بر نفْس خود يارى داده است . پس اندوه را زيرپوش و ترس را بالاپوش خود قرار داده و در نتيجه ، چراغ هدايت ، در دلش درخشيده و براى ميزبانىِ روزى كه به سراغش مى‏آيد ، ^۱ خود را مهيّا ساخته است . پس دور را بر جان خود نزديك ، و سخت را آسان نموده است .

۱۱۶۷.امام على عليه‏السلام : هركه خود را دشمن بدارد ، خداوند ، دوستش خواهد داشت .

۱۱۶۸.امام على عليه‏السلام : خداوند متعال ، مؤمنِ داناىِ ژرف انديشِ پارساىِ فروتنِ آزرمگينِ دانشورِ خوش‏خوىِ ميانه روِ با انصاف را دوست دارد .

۱۱۶۹.امام على عليه‏السلام : خداوند عز و جلپيشه‏ورِ درستكار را دوست دارد .

۱۱۷۰.امام سجاد عليه‏السلامـ ضمن نيايش در اعتراف به قصور و تقصير ـ: در اين جايگاهم به سويت توبه مى‏كنم ؛ توبه كسى كه مى‏داند گذشت از گناه بزرگ ، بر تو دشوار و بزرگ نمى‏نمايد ... و اين‏كه محبوب‏ترينِ بندگانت نزدت ، كسى است كه گردنْ فرازى در برابر تو را واگذارد و پافشارى [بر گناه ]را رها كند و پايبند استغفار گردد .

۱۱۶۵.الإمام عليّ عليه‏السلامـ لِكُمَيلِ بنِ زِيادٍ ـ: يا كُمَيلُ ، إنَّ أحَبَّ ما تَمتَثِلُهُ العِبادُ إلَى اللّه‏ِ ـ بَعدَ الإِقرارِ بِهِ وبِأَولِيائِهِ ـ التَّعَفُّفُ ، وَالتَحَمُّلُ ، وَالاِصطِبارُ . ^۱

۱۱۶۶.عنه عليه‏السلامـ في بَيانِ صِفاتِ المُتَّقينَ ـ: عِبادَ اللّه‏ِ ، إنَّ مِن أحَبِّ عِبادِ اللّه‏ِ إلَيهِ عَبدا أعانَهُ اللّه‏ُ عَلى نَفسِهِ ، فَاستَشعَرَ الحُزنَ وتَجَلبَبَ الخَوفَ ؛ فَزَهَرَ مِصباحُ الهُدى في قَلبِهِ ، وأعَدَّ القِرى لِيَومِهِ النّازِلِ بِهِ ، فَقَرَّبَ عَلى نَفسِهِ البَعيدَ ، وهَوَّنَ الشَّديدَ . ^۲

۱۱۶۷.عنه عليه‏السلام : مَن مَقَتَ نَفسَهُ أحَبَّهُ اللّه‏ُ . ^۳

۱۱۶۸.عنه عليه‏السلام : إنَّ اللّه‏َ تَعالى يُحِبُّ المُؤمِنَ العالِمَ الفَقيهَ الزّاهِدَ الخاشِعَ الحَيِيَّ العَليمَ الحَسَنَ الخُلُقُ المُقتَصِدَ المُنصِفَ . ^۴

۱۱۶۹.عنه عليه‏السلام : إنَّ اللّه‏َ عز و جل يُحِبُّ المُحتَرِفَ الأَمينَ . ^۵

۱۱۷۰.الإمام زين العابدين عليه‏السلامـ في دُعائِهِ فِي الاِعتِرافِ ـ: أتوبُ إلَيكَ في مَقامي هذا . . . تَوبَةَ . . . عالِمٍ بِأَنَّ العَفوَ عَنِ الذَّنبِ العَظيمِ لا يَتَعاظَمُكَ . . . وأنَّ أحَبَّ عِبادِكَ إلَيكَ مَن تَرَكَ الاِستِكبارَ عَلَيكَ ، وجانَبَ الإِصرارَ ، ولَزِمَ الاِستِغفارَ . ^۶