معناى دوستى خدا

آنچه در اين فصل آمده ، به روشنى دلالت دارد كه عقايد ، اخلاق و اعمال شايسته ، موجب محبّت آفريدگار به آفريده خود مى‏گردد و از آن جا كه تغيير و تحوّل در ذات مقدّس خداوند متعالْ راه ندارد ، اين سؤال مطرح مى‏شود كه : معناى محبّت خدا نسبت به انسان چيست ؟
در پاسخ به اين سؤال ، برخى گفته‏اند :
مَحَبَّةُ اللّه‏ِ لِلعِبادِ إنعامُهُ عَلَيهِم وأن يُوَفِّقَهُم لِطاعَتِهِ ويَهدِيَهُم لِدينِهِ الَّذِي ارتَضاهُ ، وحُبُّ العِبادِ للّه‏ِِ أن يُطيعوهُ وَلا يَعصوهُ ؛^۱
محبّت خدا نسبت به بندگان، آن است كه به آنانْ نعمت مى‏بخشد و به فرمانبرى از خود، توفيقشان مى‏دهد و به دينى كه پسنديده اوست ، هدايتشان مى‏كند . دوستى بندگان نسبت به خداوند نيز آن است كه از او فرمانبرى كنند و نافرمانى‏اش نكنند .