۱۳۳۸.رسول خدا صلىاللهعليهوآله : بزرگى پاداش ، همراه بزرگىِ بلاست . خداوند ، هرگاه مردمى را دوست بدارد ، مبتلايشان مىكند . پس هركه خشنود گشت ، بهرهاش خشنودى است و هركه ناخشنود گشت ، بهرهاش ناخشنودى است .
۱۳۳۹.رسول خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عز و جل هرگاه مردمى را دوست بدارد ، مبتلايشان مىكند . پس هركه صبر كند ، بهرهاش صبر است و هركه بىتابى كند ، بهرهاش بىتابى است .
۱۳۴۰.رسول خدا صلىاللهعليهوآله : هرگاه خداوند ، بندهاى را دوست بدارد ، مبتلايش مىكند . پس اگر صبر كرد ، او را برمىگزيند و اگر خشنود گشت ، او را ويژه خود مىگرداند .
۱۳۴۱.رسول خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند متعال ، هرگاه بندهاى را دوست بدارد ، او را مبتلا مىكند و اگر او را مبتلا كرد و او صبر كرد ، پاداشش مىدهد .
۱۳۴۲.رسول خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عز و جل هرگاه بندهاى را دوست بدارد ، بلا (گرفتارى) را به او مىپيوندد ؛ زيرا خداوند مىخواهد او را خالص سازد .
۱۳۴۳.رسول خدا صلىاللهعليهوآله : بلا هر روز مىگويد : به كدام سو روم ؟ آنگاه خداوند متعال مىفرمايد : «به سوى دوستان و فرمانبرانم . با تو كارهايشان را مىآزمايم ، با تو صبرشان را آشكار مىكنم ، با تو گناهانشان را پاك مىكنم و با تو بر منزلت آنان مىافزايم» .
۱۳۴۴.رسول خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عز و جل ، هرگاه بندهاى را دوست بدارد ، او را مبتلا مىكند تا صداى [دعاى ]او را بشنود .
