سخنى درباره آثار خدا دوستى

پيش‏تر گفتيم كه محبّت خداوند سبحان، رمز موفّقيت در زندگى، كيمياى خودسازى و سازندگى و راهِ رسيدن به همه آمال و آرزوهاست ، ^۱ همان‏گونه كه در دعاى عَرَفه آمده است:
ماذا وَجَدَ مَن فَقَدَكَ ومَا الَّذي فَقَدَ مَن وَجَدَكَ ؟ لَقَد خابَ مَن رَضِيَ دونَكَ بَدَلاً ؛^۲
چه چيز يافت آن كه تو را گم كرد؟ و چه چيز گم كرد آن كه تو را يافت؟ بى‏گمان ، نوميد شد هركه به جز تو رضا داد!
اينك با عنايت به متون اين فصل و برخى آيات و احاديث مرتبط با آن در فصول گذشته ، برجسته‏ترين و جامع‏ترين آثار و بركات محبّت خدا را در دو اثر، مى‏توان خلاصه كرد :

الف ـ بالاترين درجات توحيد

عشق و محبّت به خداوند متعال از يك‏سو ـ چنان‏كه قبلاً در «درآمد» اين بخش