مورد محبّت آفريدگار خود قرار مىگيرد . در اين هنگام ، علاقه خدا نسبت به بنده ، با او كارى مىكند كه خداوند عز و جل چشم ، گوش ، زبان ، دست ، پا و قلب او مىگردد . ۱ به عبارت ديگر ، انسان در خدا ذوب مىشود و به مقام «فناء فى اللّه» مىرسد ، و در اين حال ، ديگر از خود ، ارادهاى ندارد . چشمش آن را مىبيند كه خدا مىخواهد؛ زبانش آن را مىگويد كه او دوست دارد؛ همچنين ساير اعضا و جوارح او بر مبناى خواست خدا عمل مىكنند و مهمتر آن كه ذهن و خِردش آنگونه مىانديشد و درك مىكند كه خداوند متعال ، اراده فرموده است . ۲
انسان در اين موقعيت ، صبغه «خليفه خدا» را مىگيرد ؛ «مَثَل خدا» مىشود و آنچه بخواهد انجام دهد ، با درخواست از خدا و به اذن او امكانپذير است .
