۱۴۹۰.رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : خداوند بر هفت تن سايه مى‏افكند ، در روزى كه سايه‏اى جز سايه‏اش نيست : ... و دو تن كه در راه خدا با يكديگر دوستى مى‏كنند و بر اساس آن ، گِرد يكديگر مى‏آيند و از يكديگر جدا مى‏شوند .

۱۴۹۱.رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : دوستان خدايى ، روزى كه سايه‏اى جز سايه خدا نيست ، در سايه عرش هستند و پيامبران و شهيدان ، به منزلت آنانْ رشك مى‏برند .

۱۴۹۲.رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : خداوند ، روز قيامت مى‏فرمايد : «آنان‏كه به وسيله جلال من با يكديگر دوستى كرده‏اند ، كجايند ؟ امروز در سايه‏ام بر آنان سايه مى‏افكنم ؛ روزى كه سايه‏اى جز سايه من نيست» .

۱۴۹۳.رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : هرگاه دو تن در راه خدا با يكديگر دوستى كنند ، خداوند ، برايشان كرسى‏اى مى‏نهد و آنان را بر آن مى‏نشانند تا خداوند عز و جل از حساب [خلق ، ]فراغت يابد .

۱۴۹۴.رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهـ در پاسخ به سؤال مردى باديه‏نشين ، درباره مردمانى كه نه پيامبرند و نه شهيد ، امّا پيامبران و شهيدان ، به سبب جايگاه و منزلت نزديكشان به خداوند ، بر آنان رشك مى‏برند ـ: آنان ، مردمانى هستند از مردم گم‏نام و قبايل ناشناخته و غريب كه پيوند خويشاوندى ميانشان وجود ندارد؛ بلكه در راه خداوند عز و جلبا يكديگر دوستى ورزيده‏اند و با هم ، يكرنگ شده‏اند . خداوند ، روز قيامت ، برايشان منبرهايى از نور مى‏نهد و آنان را بر آنها مى‏نشاند و چهره‏هايشان را نورانى و لباس‏هايشان را فروزان مى‏سازد . روز قيامت ، مردم مى‏هراسند؛ امّا آنان نمى‏هراسند، و آنان ، اولياى خدا هستند كه نه بر آنان ترسى است و نه اندوهگين مى‏شوند .

۱۴۹۰.عنه صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : سَبعَةٌ يُظِلُّهُمُ اللّه‏ُ فِي ظِلِّهِ يَومَ لا ظِلَّ إلاّ ظِلُّهُ : ... ورَجُلانِ تَحابّا فِي اللّه‏ِ ؛ اِجتَمَعا عَلَيهِ ، وتَفَرَّقا عَلَيهِ . ^۱

۱۴۹۱.عنه صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : المُتَحابّونَ فِي اللّه‏ِ في ظِلِّ العَرشِ يَومَ لا ظِلَّ إلاّ ظِلُّهُ ، يَغبِطُهُم بِمَكانِهِمُ النَّبِيّونَ وَالشُّهَداءُ . ^۲

۱۴۹۲.عنه صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : إنَّ اللّه‏َ يَقولُ يَومَ القِيامَةِ : أينَ المُتَحابّونَ بِجَلالي ؟ اَليَومَ اُظِلُّهُم في ظِلّي يَومَ لا ظِلَّ إلاّ ظِلّي . ^۳

۱۴۹۳.عنه صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : ما تَحابَّ رَجُلانِ فِي اللّه‏ِ إلاّ وَضَعَ اللّه‏ُ لَهُما كُرسِيّا فَاُجلِسا عَلَيهِ حَتّى يَفرُغَ اللّه‏ُ عز و جل مِنَ الحِسابِ . ^۴

۱۴۹۴.عنه صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهـ عِندَما سَأَلَهُ رَجُلٌ مِنَ الأَعرابِ عَن ناسٍ لَيسوا بِأَنبِياءَ ولا شُهَداءَ يَغبِطُهُمُ الأَنبِياءُ وَالشُّهَداءُ عَلى مَجالِسِهِم وقُربِهِم مِنَ اللّه‏ِ ـ: هُم ناسٌ مِن أفناءِ النّاسِ ونَوازِعِ القَبائِلِ ، لَم تَصِل بَينَهُم أرحامٌ مُتَقارِبَةٌ ، تَحابّوا فِي اللّه‏ِ عز و جل وتَصافَوا ، يَضَعُ اللّه‏ُ لَهُم يَومَ القِيامَةِ مَنابِرَ مِن نورٍ فَيُجلِسُهُم عَلَيها ، فَيَجعَلُ وُجوهَهُم نورا ، وثِيابَهُم نورا ، يَفزَعُ النّاسُ يَومَ القِيامَةِ ولا يَفزَعونَ ، وهُم أولِياءُ اللّه‏ِ الَّذينَ لا خَوفٌ عَلَيهِم ولا هُم يَحزَنونَ . ^۵