و نيز مى‏فرمايد :
أَبلَغُ ما تَستَدَرُّ بِهِ الرَّحمَةَ أن تُضمِرَ لِجَميعِ النّاسِ الرَّحمَةَ .^۱
بهترين راه جذب رحمت [و مهربانىِ ]الهى اين است كه [در دل ، ]نيّتِ رحمت [و مهربانى ]به همه مردم داشته باشى.
بارى ، آفريدگار مهربان ، نه تنها بزرگ‏ترين آموزگار دوستى است ، بلكه همه مهرورزى‏ها ريشه در رحمت و محبّت او دارند و بدون پيوند با او ، هيچ محبّتى نمى‏پايد و هيچ كينه و دشمنى‏اى از جهان رخت برنخواهد بست و آرزوى فراگير شدن مهر و دوستى در جامعه بشرى و حاكميّت صلح همه‏جانبه هرگز تحقّق نخواهد يافت .
كتاب دوستى در قرآن و حديث ، شرح اين اجمال است . انتشار نسخه اصلى (عربى) اين كتاب ، مورد استقبال فرهيختگان جهان اسلام قرار گرفت تا آن جا كه برخى از چهره‏هاى علمى جهان اسلام ، ضمن تأكيد بر نياز همه مسلمانان به اين نوشتار ، پيشنهاد انتشار آن را در سطح گسترده در جوامع اسلامى ارائه كردند .
به دنبال اين پيشنهاد ، از سويى كتاب دوستى مورد تلخيص قرار گرفت و در نتيجه آنچه مربوط به مهرورزى انسان به خداوند منّان مى‏شد ، با عنوان : كيمياى عشق ، و آنچه مربوط به مهرورزىِ انسان‏ها نسبت به يكديگر مى‏شد ، با عنوان : راهنماى محبّت ، منتشر گرديد ، و از سوى ديگر ، با عنايت به استقبال از متن اصلى كتاب و ترجمه فارسىِ آن و پيشنهاد برخى اصلاحات ، در چاپ دوم با نگاهى دقيق‏تر، متن و ترجمه آن بازبينى شد و اصلاحاتى در آن به عمل آمد و در

بهترين آموزگار محبّت

حركت در اين راه ، نياز به تربيت ، آموزش و آموزگار دارد و بهترين و بزرگ‏ترين آموزگارِ مهر و محبّت ، همان مهربان‏ترين مهربانان و آفريدگار جهان است . او كه سخن خود را با انسان در قرآن با نام «رحيم» و «رحمان» آغاز مى‏كند (اشاره به اين‏كه او نه تنها «مهربان» است و به اهلِ ايمان و انسان‏هاى شايسته ، سخت مهر مى‏ورزد ، بلكه «بخشنده» نيز هست) . او همه را دوست دارد و خوب و بد ، از رحمت و محبّت عامّ او بهره مى‏گيرند كه :
«وَرَحْمَتِى وَسِعَتْ كُلَّ شَىْ‏ءٍ» .^۱
اديم زمين ، سفره عام اوستچه دشمن بر اين خوان يغما ، چه دوست^۲
امير مؤمنان عليه‏السلام با الهام از اين سنّت خداى مهربان ، در منشور حكومت مصر به مالك اشتر مى‏نويسد :
وَأشعِر قَلبَكَ الرَّحمَةَ لِلرَّعِيَّةِ ، وَالمَحَبَّةَ لَهُم ، وَاللُّطفَ بِهِم ، وَلا تَكونَنَّ عَلَيهِم سَبُعا زارِيا تَغتَنِمُ أكلَهُم ، فَإِنَّهُم صِنفانِ : إمّا أخٌ لَكَ فِى الدّينِ ، وَإمّا نَظيرٌ لَكَ فِى الخَلقِ؛^۳
احساس رحمت ، محبّت و لطفِ به شهروندان را بر دلت بپوشان و بر آنان ، درنده‏اى آسيب‏رسان مباش كه خوردن شكارش را غنيمت داند ؛ چرا كه آنان ، دو دسته‏اند : دسته‏اى برادرِ دينى تو اند ، و دسته‏اى ديگر ، در آفرينش ، همانندِ تو.