فقير از بهره ها و نعمت هاى رحمانى مى خواند ـ و ديگرى, نگره اى با آويزه تجدّد و پويايى ـ كه وى را مبتذلانه و مسرفانه به حضور پر شور در تمام عرصه ها فرا مى خواند ـ .
تصويرو تصوّرى كه در نصوص دينى از زن, در ذهن مى نشيند ـ آن هم به شرط تسرّى ندادن و تزريق نكردنِ فهمِ سنتى خود از سنّت در درونه گزاره هاى دينى ـ , اين است كه زن انسانى كامل است, اما مرد نيست; همچنان كه مرد نيز انسانى كامل است, ولى زن نيست.
ييكى از مسائلى كه هماره دغدغه ذهنيِ پژوهشيان و آوردگاه بحث دانشوران بوده است, ارائه دادن نظرگاهِ واقعى امير مؤمنان (ع) درباره زنان است. نيك مى دانيم كه در پاره اى سخنان نقل شده از ايشان, زنْ موجودى ناقص العقل, ناقص الإيمان, كثير الكفران, شرّ و…است كه نبايد با او به رايزنى پرداخت, نبايد سخنانش را پذيرفت, و….
در سالى كه سال امام على (ع) نام شده بود, شاهد طلوع اثرى در حوزه بررسى جايگاه زن در انديشه و حكومت امير مؤمنان (ع) بوديم, كه به عزم و انگيزه فراهم سازى بسترى مناسب براى تحقيق و پژوهش درباره سخن و سيره اميرالمؤمنين (ع) و جمع آورى تمام اقوال و سخنان ايشان درباره زنان, نگارش يافته است.
چنان كه نگارنده در مقدمه كتاب آورده است:
مسأله زن در سخنان امير مؤمنان (ع) سهل و آسان نيست. آن چه از ايشان در نهج البلاغه و جز آن, نقل شده است, آهنگى ملامت گر و تنقيص كننده دارد.
نگارنده بر آن است كه:
در يك نگاه كلّى, سه گروه به تحليل و تبيين سخنان اميرمؤمنان (ع) درباره زن پرداخته اند.
1. گروهى ـ كه در گذشته بيشتر چنين بود ـ اين سخنان را مبناى زن شناسى و تعامل با زنان قرار داده و به تبيين و دفاع و نشان دادن اَماره هاى حسى آن پرداخته اند. لذا كتاب هايى به عنوان (فروق) نگارش يافته كه رسالت نشان