انگيزه ها وارد اين اسناد شده, پالايش شود.
4 . بررسى دقيق و متقنى از شرايط تاريخى و اجتماعى زمان صدور آن اقوال, به عمل آيد, تا آن چه وابستگى زمانى يا جغرافيايى دارد, روشن شود.
5 . واژگان در فرهنگ آن روز مسلمانان به درستى بررسى شود; زيرا گذر تاريخى و زمانى, دگرگونى هايى را در مفهوم واژه ها پديد مى آورد كه در بسيارى از اوقات به فهم نادرست مى انجامد. چنان كه در مقدمه كتاب آمده است, مؤلف را باور اين است كه آن چه تاكنون موجب برداشت هاى نادرست و يا برداشت هاى درست, امّا غير مستدل, از كلام امير مؤمنان (ع) شده است, اين بوده كه بيشتر تحليل هاى ارائه شده از روش و منهج پنج گانه اى كه ذكر شده, تبعيت نكرده و بر اساس منطق درست پژوهش, گام نزده اند.
در اين اثر, نگارنده, بى آن كه به داورى بنشيند و آراى ارائه شده را به چالش و نقد گذارد, كوشيده است تا دو بحث مهم را ـ همچنان كه خود يادآور شده است ـ به دست دهد و در حدّ توان, سخنان و اقوال حضرت را درباره زنان جمع آورى كرده است. در بخش نخست, به اقوالى برمى خوريم كه چندان با سخنان مشهور و رسيده ديگر هم داستان نيستند. مثلاً در برابر سخنانى كه زنان را از حضور اجتماعى باز مى دارد, خبرى اين چنين هم از ايشان رسيده است كه:
1 . لا تحبسوا النساء من الخروج إلى العيدين فهو واجب عليهنّ;(وسائل الشيعة, ج 7, ص 472.)
زنان را از رفتن به نمازهاى عيد فطر و قربان باز نداريد, كه برآنان واجب است.
و نيز در مقابل روايت هايى كه بر پرهيز مطلق از مشورت با زنان دلالت دارد, اين سخن هم رسيده است كه:
من ائتمن امرأة حمقآء و من شاورها فقبّل منها ندم;(دعائم الإسلام, ج 2, ص 534, ح 1899.)
آن كه زنى نادان را امين شمارد و با او به رايزنى پردازد و از او بپذيرد, پشيمان شود.