كتاب, با فصلى شروع مى شود كه فشرده اى از گفتار متوكّل بن هارون را ـ كه در آغاز نُسخ متداول صحيفه آمده ـ در خود گنجانيده است, بدون ياد كرد راويان سپسين صحيفه. از همين روى, عنوان «راويان صحيفه سجاديّه» كه براى اين فصلْ اختيار شده (ر.ك: ص7), بجا نخواهد بود. متن گزارش نامه تاريخى نيز خالى از سهو و مسامحه نيست. به عنوان نمونه, به جاى «عُمَير بن متوكّل بلخى», «متوكّل بلخى» (ص7) آمده است. يا پسان تر نوشته اند: يحيى نوه امام سجّاد از حال صادق آل محمّد پرسيد. وى (متوكّل بن هارون) در پاسخ مى گويد كه آن حضرت, از ماجراى قيام و به دار آويخته شدن وى غمگين است (ص7). ممكن است خواننده عادى, مفهوم كلام را درنيابد; زيرا به جاى «وى», بايد «پدر وى» مى آمد (يعنى زيد بن على ـ ع ـ) تا ربط گفتارها آشكار گردد.
شايد در نظر برخى از خوانندگان كتاب, بى اهمّيّت باشد; امّا بسيارى از خوانندگان به اين كه بدانند ترجمه مورد بحث, از روى كدام متن انتقادى و مصحَّح صحيفه صورت پذيرفته ۱ و بر كدام «نگره ترجمانى (/نظريّه ترجمه)» استوار است, اهمّيت زيادى مى دهند. اگر ناشر يا مترجم, پيش گفتارى بر كتاب مى افزود و در اين بابْ روشنگرى مى نمود, مايه فزونى سپاس بهره جويان و دو چندانى سود بخشى ترجمه تازه مى بود ـ كه جاى چنين پيش گفتارى در چاپ حاضر, خالى است.
متأسّفانه ترجمه هاى موجود از صحيفه, پيراسته از پاره اى نارسايى ها و نادرستى ها نيستند و ترجمه استاد فولادوند نيز چنين است و اشتباه ها و ابهام هايى در آن هست كه بايد به قلم اصلاح و تهذيب, زدوده شود.
ما در اين جا به ايراد نمونه هايى از شوريدگى ها و نابسامانى هاى ترجمه نيايش هاى يكم و دوم صحيفه مترجَمِ ايشان مى پردازيم.
1.خوشبختانه در عصرِ ما تنى چند از حديثْ پژوهان به تحقيق و تصحيح متن صحيفه بر بنياد دستنوشت هاى كهن و اسناد حديثى دست يازيده اند كه از جمله اهتمامِ آقايان سيّد محمّد باقر موحّد ابطحى و كاظم مديرشانه چى در خورِ ياد كرد است.
