داشتن مصالح نظام اسلامى در صدور حكم. اينها محورهاى عمده فصل هفتم به شمار مى رود.
فصل هشتم به سياست هاى امنيتى امام على(ع) اشاره دارد و يكى از دلايل پذيرفتن حكومت را از جانب خويش, اقدام به اصلاحات امنيتى ذكر مى كند. پايه هاى سياست هاى امنيتى امام, عبارت اند از: تأسيس نظام اطلاعاتى كارآمد, تشنّج زدايى, هشيارى و زمان شناسى, قانونگرايى در برخورد با مجرمان, و مدارا با مخالفان سياسى (غير توطئه گر).
فصل نهم به سياست هاى نظام ـ دفاعى امام على(ع) اختصاص دارد. در حوزه فعاليت هاى نظامى, امورى كه بيشتر مدّ نظر امام(ع) بودند, عبارت اند از: اهتمام به آموزش هاى رزمى و سازماندهى سپاه, تشكيل نيروى مخصوص, تقويت بنيه معنوى رزمندگان, تدبير و زيركى در جنگ, رعايت اخلاق در جنگ, آغازگر نبودن در جنگ, مصون دانستن فرستادگان دشمن, اقامه حجّتْ قبل از شروع جنگ, و خوش رفتارى با بازماندگان دشمن (پس از جنگ).
آخرين فصل كتاب را سياست هاى بين المللى و جهانى امام على(ع) تشكيل مى دهد. عناوين اين بخش از كتاب, عبارت اند از: سياست هايى كه ضامن بقا و دوام دولت ها هستند, سياست هايى كه به سقوط دولت ها مى انجامند,و سياست هايى كه در ارتباطات بين المللى كارآيى دارند. ^۱
* از ويژگى هاى اين اثر, پرداختن به پرسش هاى موجود در عرصه سياستمدارى امام على(ع) است و سؤال هايى از اين دست را پاسخ مى دهد:
1ـ چرا امام على با معاويه بيعت نكرد تا حكومتش اقتدار يابد و آن گاه او را عزل كند؟
2ـ چرا امام على با روش مردُمدارى و سيره عادلانه اش تنها ماند