قرآن, اصل توحيد را بيان مى كند; امّا با قدرى بررسى مى بينيم كه براى مثال, صفات خداوند متعال, برگرفته از وحى است; امّا وحى هم به صورت سنّت و حديث براى ما نقل شده است.
اهل سنّت, اغلب درباره مسائل مختلف اعتقادى و فقهى به صحيحين مراجعه مى كنند. تحقيق نمى كنند كه از نظر فلسفى, صفات پروردگار كدام اند. مى گويند اين كتابِ حديث مى گويد كه خداوند متعال, داراى اين صفات است و منبع شناخت پروردگار عالم, اين كتاب هاست. ما هم اگر بخواهيم درباره صفات خداوند متعال بحث كنيم, به كتاب هاى حديثى مراجعه مى كنيم و مى گوييم كه در أصول الكافى درباره توحيد, چنين آمده است.
براى شناخت ديدگاه هاى اهل سنّت در مسئله توحيد و همچنين بررسى مسئله معاد هم بايد به صحيحين مراجعه كنيم. معاد و نبوّت, جزو پايه هاى عقيده مسلمانان است و اين مباحث, از ابعاد مهم مورد اشاره در منابع حديثى شيعه هم هست. اگر بخواهيم رسول خدا را بشناسيم,آيينه اى كه مى تواند اين چهره زيبا را به ما نشان دهد, منابع حديثى ماست. ببينيم در صحاح, مسئله نبوّت به طور كلّى و خصوصاً بعثت پيغمبر بزرگوار اسلام, به چه صورتى منعكس شده است و بعد هم مسائل اخلاقى و كلامى و احكام فقهى را بررسى كنيم.
در اين فرصت, فقط درباره توحيد, توجّه عزيزان را به ديدگاه صحيحين و در واقع, صحاح ششگانه جلب مى كنيم. در صحاح, مخصوصاً صحيحين , بحثى به نام «رؤية الله» آمده است; يعنى احاديث صحاح, بر اين مطلب پافشارى دارند كه خداوند متعال در روز قيامتْ ديده خواهد شد. اين ديدن, همان ديد معنوى كه ما هم بدان عقيده داريم, نيست و همان طور كه در بعضى از اين احاديث آنها آمده, انسان در عالم آخرت, «بعينَى رأسه» خدا را خواهد ديد. با اين دوچشمِ سر, خداوند را مانند خورشيد و ماه در آسمان مشاهده مى كنيم. در اين باره, كتاب هايى هم نوشته شده است.
علماى بزرگ اهل سنّت, براساس احاديث موجود در منابعشان, به رؤيت