كتاب شناسى ترجمه كتاب هاى حديثى(1)
حميد فرخيان ۱
ترجمه كه در لغت به معناى نقل كلام از زبانى به زبان ديگر است, نيازى بوده كه از دوران فتوحات مسلمين و گرايش مردم كشورهاى فتح شده به آيين جديد, به خاطر آشنا شدن توده هاى مردم با قرآن و احاديث نبوى رخ نموده است.
اما از چه زمانى براى نيل به اين مقصود, اقدامى علمى صورت گرفته است؟ شايد نتوان يا به سختى بتوان پاسخى روشن براى اين پرسش يافت. ابوالمظفر اسفراينى (م 471ق) نخستين ترجمه قرآن را به سلمان فارسى نسبت داده است:
و نيز(ص) فرمود: بعثت إلى الثقلين; مرا فرستيدند به جمله جنّ و انس. و ترسانيدن عجم و آگاه كردن ايشان را به فارسى شايد كرد, ناچار بوَد كه قرآن را ترجمه باشد به زبانى ديگر, تا اهل آن, لغت آن را بدانند و ترهيب ايشان بدان حاصل شود. و از بهر اين معنا بود كه سلمان فارسى از مصطفى (ص) دستورى خواست تا قرآن به پارسى به قوم خويش نويسد. وى را دستورى داد. چنين گفتند كه وى قرآن بنبشت و پارسى آن اندر زير آن بنبشت. ۲
1.محقق حوزه علميه قم.
2.تاج التراجم فى تفسير القرآن للاعاجم, ج ۱, ص ۸, به تصحيح نجيب مايل هروى و على اكبر الهى خراسانى, دفتر نشر ميراث مكتوب, ۱۳۷۵.
