1.محقق و نويسنده.

2.رجال الكشّى, ص ۲۳۸.

3.همان, ص ۳۷۵.

4.همان, ص ۵۵۶.

5.مناقب, ج ۴, ص ۲۱۱, ۲۸۰.

6.رجال العلامة, ص ۲۱ ـ ۲۲.

7.رجال, ص ۱۱, ۳۸۴.

8.ر.ك: غاية المراد, ج ۲, ص ۴۱,۱۴۸, درباره حسن بن محبوب و بزنطى.

9.الرعاية, ص ۸۰.

10.الروضة البهيّة, ج۲, ص ۱۳۱.

11.مشرق الشمسين, ص ۲۶۹.

12.الرواشح, ص ۴۵ ـ ۴۸.

13.الفوائد المدنيّة, ص ۱۸۱ ـ ۱۸۳.

14.الاصول الاصيلة, ص ۵۶ ـ ۵۹; الوافى, ج ۱ , ص ۱۱; نيز: همان, ج ۱, ص ۱۲.

15.هداية الابرار, ص ۸۸ ـ ۸۹.

16.وسائل الشيعة, ج ۳۰, ص ۲۲۴, ۲۴۵.

17.نيز ر.ك: مستدرك الوسائل, ج۳, ص ۷۵۸ ـ ۷۵۹.

18.براى نمونه هايى از اين گونه رساله ها, ر.ك: الذريعه, ج ۲,ص ۱۱۹ ـ ۱۲۰,ج ۴, ص ۵۷.

19.مشرق الشمسين, ص ۲۶۹.

20.الوافى, ج ۱۰, ص۱۱.

21.نيز: المنتقى النفيس من درر القواميس, ملا آقا دربندى ب.ك: محمدرضا حسينى جلالى, تراثنا, ش ۲۴, ص ۱۷۷.

22.الرواشح السماوية, ص ۴۵ ـ ۴۸.

23.وسائل الشيعة, همان جا.

24.نيز ر.ك: منتهى المقال, ابو على حايرى,چاپ سنگى, ص ۹ ـ ۱۰; معجم رجال الحديث خويى, ج ۱, ص۵۹.

25.الوافى,ج ۱, ص۱۲.

26.المنتقى النفيس من درر القواميس, ص ۱۷۷ ـ ۱۷۸; نيز ر.ك: مستدرك الوسائل, ج۳, ص ۷۶۰ ـ ۷۶۱.

27.منتهى المقال, ص ۹ ـ ۱۰.

28.معجم رجال الحديث, ج ۱, ص۱ ۶ ـ ۶۲; نيز ر.ك: الوافى, ج۱, ص ۱۱.

29.وسائل الشيعة, ج ۳۰, ص ۲۲۴, ۲۴۵, نيز ر.ك: الاصول الاصيلة, فيض كاشانى,ص ۵۸; مقباس الهداية, مامقانى,ص ۷۰.

30.منتهى المقال, ص ۱۰.

31.مستدرك, ج۳, ص ۷۵۹.

32.ر.ك: معجم رجال الحديث, ج ۱, ص ۶۲ ـ ۶۳; قواعد الحديث, غريفى , ص ۵۰ ـ ۵۱.

33.ر.ك: مستدرك الوسائل, ج ۳, ص ۷۵۹; براى برخى ديگر از اقوال در خصوص تبرير اين اجماع,ر.ك: قواعد الحديث, ص ۴۵ ـ ۴۶و ۵۸ به بعد; نيز ر.ك: المنتقى النفيس, ص ۱۷۹ ـ ۱۸۰.

34.عدة الاصول, ص ۶۳ (چاپ سنگى).

35.مستدرك الوسائل,ج ۳ , ص ۷۵۸.

36.وسائل الشيعة, ج۳۰, ص ۲۲۴.

37.عدة الاصول, ص ۶۳.

38.همان, ص ۶۲.

39.براى نمونه اى از قدح روايتى از عبدالله بن بكير توسط شيخ طوسى,ر.ك: الروضة البهية,شهيد ثانى, ج ۲, ص ۱۳۲.

40.مشرق الشمسين, همان جا.

41.الفوائد المدنية, ص ۱۸۱.

42.البته بايد شرط صحيح الانتساب بودن و اين كه آن اصل جهت عمل تدوين شده باشد و نه جهت صرف روايت حديث, را نيز اضافه كنيم; گرچه در مورد اصحاب اجماع, با توجه به مرجعيّت آنان در فقه و حديث در نزد اماميّه به كار مى رفت و بدين دليل نيز اصولى مشهور بود و از اين رو, طرق اين اصول متعدد و بحث صحت آن به دليل شهرت اصول, بحثى مفروغ عنه بود.

43.ر.ك: الكافى, كلينى, ج ۷, ص ۹۱, ۹۵, ۹۶, ۹۸, ۱۰۳و ۱۰۴.