دعاهاى آن است. ^۱
مرحوم شيخ آقا بزرگ تهرانى نيز با تعابيرى چون: (اخت القرآن), (انجيل اهل البيت) و (زبور آل محمّد) از آن ياد مى كند و سلسله سند آن را ابتدا به امام باقر(ع) و سپس به زيد شهيد و از او به امام سجاد(ع) منتهى مى كند. ^۲

تعداد روايات صحيفه

مجلسى اول, سندهاى صحيفه را پنجاه و شش هزار و صد سند عنوان مى كند, كه البته قول علامه ناظر به سندهاى اجازات است نه تعداد احاديث صحيفه, زيرا تعداد روايات صحيفه از عدد انگشتان دست تجاوز نمى كند. ^۳
علامه افندى مى نويسد:
چند روايت غير مشهور ديگر از صحيفه يافته ايم كه جمعاً با آنچه قبلاً بوده به ده عدد مى رسد.
او سپس هشت روايت آن را نام مى برد. مؤلف بزرگوار نيز بر اين عقيده است كه با تدبر و تأمل در سندها و نسخه ها و مصادر صحيفه معلوم مى شود كه روايات صحيفه از چهار روايت تجاوز نمى كند و آنها عبارت اند از:
1. روايت ابن مطهّر, كه نجاشى و شيخ طوسى بدان استناد كرده اند;
2. روايت ابن مالك, كه آن را فقط شيخ طوسى ذكر كرده است;
3. روايت ابن اعلم, روايتى مشهور است, ولى هيچ يك آن را ذكر نكرده اند;
4. روايت ابن إشكيب, كه آن را فقط علامه افندى بيان كرده و نسخه اى از آن در دست نيست.
نسخه اى از ابن مطهر و ابن مالك, به طور جداگانه موجود است; ولى از ابن اعلم به صورت منفرد نسخه اى يافت نشده است و صحيفه مشهورى كه اكنون در دسترس است, مجموعه اى از نسخه ابن اعلم و ابن مطهر است.