4 . اسدالغابه، على بن ابى الكرم المعروف بابن الاثير، دار احياءالتراث العربى، بيروت، المجلد الخامس، كتاب النساء، ص 389 تا آخر.
در اين بخش از كتاب نام بانوان به ترتيب الفبا، همراه گوشه هايى از زندگى آنان ذكر شده است.
5 . ميزان الاعتدال في نقد الرجال، محمد بن احمد بن عثمان الذهبى(م 748 ق) دارالمعرفة، بيروت.
در جلد چهارم اين كتاب، ص 606 - 616، ش 10932 تا 11053، به معرفى 106 زن راوى پرداخته است. و مؤلف اين اسامى را در ذيل سه عنوان «المجهولات»، «الكنى» و «من لم يسم» معرفى كرده است. مقصود وى از مجهولات كسانى اند كه وصف آنان شناخته شده نيست. وى در عنوان اين فصل نوشته است: «و ما علمت في النساء من اتهمت و لا من تركوها (ج 4، ص 604)؛ زنى را نمى شناسم كه متهم شده باشد و يا وى را در نقل حديث رها كرده باشند.» و مقصود وى از «من لم يسم» كسانى اند كه نامشان دانسته نشده است.
6 . تهذيب الكمال، ابوالحجاج يوسف المزّى (654 - 742ق)، دارالفكر، بيروت، 1414 ق - 1994م، ج 35، ص 123 - 401، ش 7780 - 8045 .
در اين كتاب از 265 زن راوى حديث نام برده شده و اسامى استادان آنان نيز مذكور است.
7 . تهذيب التهذيب، ابن حجر عسقلانى (م 852ق)، حيدرآباد، 1327 ق.
جلد دوازدهم، ص 397 - 504 به معرفى زنان راوى اختصاص دارد و از 271 زن نام برده شده است.
8 . لسان الميزان، احمد بن على بن حجر العسقلانى (م 852 ق)، دارالكتب العلمية، بيروت، 1416 ق /1996 م، 7 ج .
در جلد هفتم، ص 557 تا 571 از 115 زن راوى ياد كرده است.
9 . الجرح و التعديل، ابن ابى حاتم الرازى (327 ق)، دار احياءالتراث العربى، بيروت، 9 ج .