2 . موسوعة الإمام اميرالمؤمنين علىّ بن أبى طالب(ع)، محمد محمدى رى شهرى، كه در آن احاديث و مطالب مربوط به امام(ع) گردآورى شده و در دوازده مجلد به چاپ رسيده است. ^۱
3 . موسوعة الامام الصادق(ع)، سيد محمد كاظم بن محمد ابراهيم قزوينى حايرى (م 1415ق)، كه تاكنون بيست مجلد از آن چاپ شده و فرزندان گرامى مؤلف همچنان پيگير نشر آنند.
4 . موسوعة أحاديث أهل البيت(ع)، از شيخ هادى نجفى اصفهانى، كه در اين گفتار از آن سخن مى گوييم و تازه ترين تكاپوى فراخْ دامنه حديثى است.
پيش از آنكه به معرفى اين موسوعه بپردازيم، به جاست پاسخ شبهه اى را كه گاه به ذهن خطور مى كند مطرح كنيم. ما حصل شبهه اين است كه تكرار تأليف چنين آثارى، ضرورت ندارد ؛ زيرا كار تازه اى در آنها صورت نمى بندد ؛ و اين كارها، در حقيقت، تغيير و جابه جايى چيزهايى است كه در موسوعه هاى پيشين هم وجود داشته است
پاسخ آن است كه اين تكرار، از جهات عديده ضرورى و به جاست ؛ چه: اولاً، هدف بنيادين از تأليف اين موسوعه ها همانا عرضه و ارائه احاديث اهل بيت (ع)، و شناساندن معارف ايشان به جهان است تا از محاسن احاديث - كه يكپارچه محاسنند - آگاه گردند و از اين رهگذر به سوى حقيقت هدايت شوند.
در روايات ائمه(ع) اين امر مورد تحريض و تشويق قرار گرفته است ؛ چنان كه از امام صادق(ع) منقول است كه فرمود:

۰.رحم اللّه عبدا حبسنا إلى النّاس، ولم يبغضنا إليهم أما - واللّه - لو يروون ^۲ محاسن كلامنا، لكانوا به أعزّ... ؛ ^۳

۰.خداوند رحمت كند كسى را كه مردم را دوستدار ما گرداند و ايشان را با ما دشمن