كتاب من لا يحضره الفقيه ^۱

اين كتاب گرانسنگ معروف ترين اثر مرحوم صدوق است كه نام آن را از كتاب من لايحضره الطبيب زكرياى رازى اقتباس كرده و يكى از چهار كتاب پايه و مرجع شيعه است كه از نظر اتقان و اعتبار، پس از كتاب الكافى، صحيح ترين و استوارترين كتابها به شمار مى آيد و در عين اختصار، يك دوره كامل احكام دين بر مبناى مكتب اهل بيت(ع) ارائه كرده است.
اين اثر به پيشنهاد شريف الدين ابوعبداللّه محمد بن حسن بن اسحاق، معروف به نعمت، نگاشته شده است. اصل كتاب چهار مجلد و مشتمل بر 5920 ^۲ حديث است در موضوع فقه، حلال، حرام، شرايع و احكام كه مؤلف آن را در 62 سالگى تأليف كرده است و دويست و چهل و ششمين كتاب وى به شمار مى رود. ترجمه كتاب ياد شده توسط آقاى محمد جواد غفارى زير نظر استاد على اكبر غفارى به انجام رسيده است؛ تهران: نشر صدوق، وزيرى، 6 جلد، ترجمه و شرح به همراه متن، 1367. گزيده هايى از اين كتاب نيز به فارسى منتشر شده است.
1 . گزيده من لا يحضره الفقيه، ترجمه و تحقيق از محمد باقر بهبودى، تهران: انتشارات كوير، 2 جلد، 1370.
كتاب گزيده اى از روايات است كه نويسنده آنها را صحيح دانسته و به همراه ترجمه و متن حديث آورده است.
2 . گلچين صدوق، محمد حسين صفاخواه، انتشارات فيض كاشانى، ج اول، 192 ص، ج 2، 190 ص، 1376. كتاب مشتمل بر حكايات و روايات بهگزين شده از كتاب فوق است.