خود داراى بخشهاى مختلفى است.
دو فصل آغازين در واقع مقدماتى براى ورود به بحث اصلى «اسما و صفات» است.
فصل اول در باب شناخت كلى قرآن كريم است و موضوعات مرتبط با آن را روشن مى كند.
اين فصل از بخشهايى تشكيل شده است.
بخش نخست درباره وحى و تعريف آن در لغت و اصطلاح و معناى وحى در قرآن كريم و كيفيت وحى از است.
بخش دوم، معناى پيامبر امى و بررسى واژه امى و دلايل امى بودن پيامبر را برمى رسد بخش سوم به جاويد بودن اعجاز قرآن و اينكه معجزه لازمه نبوت است مى پردازد و پس از آن تعريف و شرايط معجزه و داورى مشركان در اعجاز قرآن را مى آورد. بخش چهارم، مربوط به نگارش و جمع تدوين قرآن كريم و معناى جمع و مراد از جمع درباره قرآن و ذكر فضايل سوره ها و استعمال لفظ كتاب در قرآن - بر اساس احاديث - است.
در فصل دوم گردآورنده در پى آن است كه فهم قرآن را ممكن جلوه دهد و در قبال بعضى (اخباريون) كه اين امر را منحصر به عده خاصى دانسته اند كه از موهبت عصمت الهى برخوردار بوده اند، با ارائه دلايلى امكان فهم آن را از سوى عموم بشر اثبات كند. نويسنده در اين باب به ادله اصوليين و اخباريين استشهاد نموده و با بيان مثالهايى مطلب را پايان داده است.
در فصل سوم كه متن اصلى اين مجموعه را تشكيل مى دهد، با مطالعه دقيق قرآن، تعداد واژگانى كه مى توان به عنوان اسم يا صفت اين كتاب مقدس آسمانى برشمرد، مورد شناسايى قرار گرفته و يك يك آن كلمات از لحاظ كاربرد معنا شناختى در عرفِ مردمِ عرب زبان و اعتبار استعاره اى آنها از ديدگاه معتبرترين و كهن ترين كتب لغت مورد تحقيق واقع شده و وجه تسميه يا توصيف قرآن به آنها با استشهاد به سخن مفسران گرانمايه بيان شده است.