اصطلاحى اين واژه و بيان ويژگيهاى آن، هدف از تحقيق در اين مورد و روش تحقيق خود را بيان كرده است.
فصل دوم، درباره كاربرد معناى فتنه در قرآن است. فتنه در قرآن با لغتهاى مترادفى استعمال شده كه لغت ابتلا، امتحان و امثال آن از اين قبيل است.
در قسمت دوم اين فص،ل ديدگاه مفسران در اين باب بررسى شده، كه تقريباً بيشتر اين فصل را ذكر آيات قرآن كريم و نظرات تفسيرى شامل مى شود.
فصل سوم، درباره اسلام و فتنه بنى اميه است. مصنف در اين فصل، با اشاره به آيات مربوط به بحث و پيشگوييهاى قرآن، درباره فتنه امويان، نظر مفسران را در باب تفسير اين آيات بيان مى كند.
وى در بخش ديگر، مسئله آينده نگرى پيامبر اكرم(ص) و هشدار آن وجود مقدس را در اين باب بيانگر مى شود و در يك نگاه، نمادهاى فتنه در عرصه عمل را معرفى مى كند. او در اين زمينه علت مصداق قرارگرفتن بنى اميه را به عنوان فتنه مطرح و بحث دگرگونى در نحوه گزينش خليفه و تبديل خلافت به سلطنت را از عوارض اين فتنه برمى شمارد، مطلب مهمى كه بازگو مى كند اين است كه اين تحولات در سايه جعل حديث و فضيلت تراشى در قالب حديث صورت مى گرفت و از طرفى براى به كرسى نشاندن اهداف خود از صاحبان اصلى اين منصبها شخصيت زدايى مى نمودند و اين حيله را با وجود جوّ خفقان و فريب شخصيتهاى برجسته علمى و دينى و به توهم انداختن افكار عمومى و خلاصه درآميختن حق و باطل صورت مى دادند.
فصل پنجم، در زمينه خاستگاههاى فتنه و راههاى رهايى از تنگناى فتنه هاست. اين فصل از بخشهاى متعددى تشكيل شدهاست؛ مانند: شناخت خاستگاههاى فتنه، پيروى از خواهشهاى نفسانى، بدعتها و نوآوريهاى بى بنياد، راههاى نجات از تنگناى فتنه ها.