. جبلّت القلوب على حبّ من أحسن اليها و بغض من أساء اليها؛ دلهاى (آدميان) بر دوستى با كسى كه به آن خوبى و دشمنى با آن كه به او بدى كند، سرشته شده است.
29. التائب من الذنب كمن لا ذنب له؛ توبه كننده از گناه، همانند كسى است كه گناهى نكرده است.
30. الشاهد يرى ما لا يرى الغائب؛ شاهد چيزى را مى بيند كه غايب نمى بيند.
31. إذا جاءكم كريم قوم فأكرموه؛ هرگاه بزرگ قومى به نزدتان آمد، او را گرامى بداريد.
32. اليمين الفاجرة تدع الديار بلا قع؛ قسم دروغ سرزمين را بى سپر مى سازد.
33. من قتل دون ماله فهو شهيد؛ هر كس در راه دفاع از مال خود كشته شود، شهيد است.
34. الأعمال بالنياّت؛ كردارها به نيتهاست.
35. سيّد القوم خادمهم؛ بزرگ قوم، خدمتگزار آنهاست.
36. خير الأمور أوسطها؛ بهترين امور، ميانه آنهاست.
37. اللهمّ بارك لأمّتى فى بكورها يوم الخميس؛ بارالها، براى امت من در بامدادان پنجشنبه، بركت قرار ده.
38. كاد الفقر أن يكون كفراً؛ فقر نزديك است كه به كفر بيانجامد.
39. الشعر قطعة من العذاب؛ شعر قطعه اى از عذاب است.
40. خير الزاد التقوى ؛ بهترين توشه تقواست. ^۱

19. أصول الأحكام (فى الحلال و الحرام)

اين اثر، تأليفى است از امام متوكل على الله احمد بن سليمان حسنى كه در سال 500 ق، به دنيا آمده است و نَسَب وى به امام هادى يحيى بن حسين منتهى مى شود. احمد بن سليمان از امامان مهم و مشهور زيديه محسوب مى شود كه در سال 532 ق، براى امامت خود بيعت گرفت و شمال يمن، از صنعا تا حجاز، فرمانبردار او گرديد. درگيريهاى او با