سعدآبادى، 21.على بن عبداللّه، 22.على بن محمد بن ابراهيم بن ابان، 23. على بن محمد بن بندار، 24.على بن محمد بن عبداللّه، 25.على بن موسى كمندانى، 26. قاسم بن علاء، 27.محمد بن ابى عبداللّه، 28. محمد بن اسماعيل نيشابورى، 29. محمد بن جعفر رازى، 30. محمد بن جعفر رزاز،31. محمد بن حسن صفار، 32.محمد بن حسن طائى،33. محمد بن عبداللّه بن جعفر، 34. محمد بن عقيل، 35. محمد بن على بن معمر، 36. محمد بن يحيى عطار.
وى در پايان اين فصل، به ذكر « عُده كلينى » پرداخته است.
فصل سوم. شاگردان كلينى، به ترجمه ده شاگرد بدين عناوين پرداخته است:
1. محمد بن احمد بن عبداللّه صفوانى،
2. محمد بن ابراهيم بن جعفر كاتب نعمانى،
3. محمد بن محمد بن عاصم كلينى،
4. احمد بن محمد بن سليمان زرارى،
5. احمد بن ابراهيم بن ابى رافع صيمرى،
6. احمد بن محمد بن على كوفى،
7. احمد بن احمد كاتب كوفى،
8. جعفر بن محمد بن جعفر بن موسى بن قولويه،
9. محمد بن عبداللّه بن مطلب شيبانى،
10. هارون بن موسى بن احمد تلعكبرى.
دو بخش اصلى كتاب با ترسيم جدولها و رموزى همراه بوده و مطالبت آن اين گونه است:
قسم اول. در بيان كسانى كه صاحب اصل يا كتاب بوده اند.
قسم دوم. در بيان كسانى كه صاحب اصل يا كتاب نبوده اند.
مؤلف در پايان قسم اول، تصريح مى كند كه رجال مذكور مربوط به طبقه هفتم و رجال قبل از آن هستند و در واقع، مى توان كتاب را تتميم الكافى و مشيخه آن دانست.
مؤلف، در بين جدولها - كه به طرزى نيكو و مختصر گردآورى شده - علاوه بر مشخص نمودن طبقه راوى و بيان شرح حال وى، نسبت به ثقه بودن يا حسن، ضعف، جهالت و...، اظهار نظر نموده، به مواردى كه مورد اختلاف نيز هستند اشاراتى دارد و گاهى شرح حال مختصرى از بعضى از روات نيز عرضه مى دارد.
سپس به باب كنى، رجال مصدر به ابن و اخ، نسب و القاب، نساء راويات، ذكر سفراء و ابواب در زمان غيبت و نيز