الف. منهج مالك در «موطّأ»

1. نقل كردن احاديث صحيح و قوى طبق مذهب و اجتهاد خودش، كه بيشتر احاديث متّصل هستند.
2. صحّه گذاشتن بر «مرسلات» و «بلاغات» (بلغنى أنّ... ).
3. دقت در دريافت و پذيرفتن احاديث، و تلاش بر اينكه جز از ثقات نقل نكند.
4. او بر اثر ملازمت با علما توانست بين شخص «صالح و پارسا و حافظ» و شخص «صالح و پارسا و غير حافظ» تمييز دهد و فقط از گروه اول حديث بگيرد.
5. روش مالك اين است كه در هر موضوعى ابتدا روايات پيامبر، سپس آثار صحابه، و سپس تابعين از اهل مدينه را نقل مى كند، و بسيار نادر است كه از غير اهل مدينه نقل كند.
6. به نظر بسيارى كتاب الموطّأ مخلوطى است از حديث و فقه الحديث، و بعضاً آن را كتاب فقهى دانسته اند، چون در بررسى الموطّأ مى بينيم گاهى بين حديث پيامبر(ص) و گفته هاى صحابه و تابعين امتزاج كرده است، سپس اقوال بعضى عالمان مدينه را ذكر كرده، و بعد سنّت عمليه اى كه اهل مدينه بر آن بودند ذكر مى كند،و سپس نظر خود را بيان مى دارد.

ب. منهج بخارى در كتاب صحيح خود

1. علماى پيش از بخارى در جوامع حديثى، همه احاديث صحيح و غير صحيح را جمع آورى مى نمودند، امّا كتاب وى اولين كتابى است كه فقط به نقل احاديث صحيح پرداخته است.
2. او بيشتر از رجالى نقل حديث نموده كه از طبقه اول رجالْ روايت نموده اند، و به عدالت و ضبط مشهور بودند. زيرا وى واقف بر احوال راويان بوده و قبل از اين كتاب، كتابِ التاريخ الكبير را كه حاوى چهارده هزار راوى است تأليف كرده است.
3. بخارى از ميان ششصدهزار حديثى كه حفظ بوده، فقط چهارهزار حديث صحيح از ميان آنها استخراج نمود، و چنانچه احاديث مقطوع و تجزيه شده را كم كنيم، بيش از 2602 حديث نمى ماند.
4. در بعضى ابواب، به مناسبت ارتباط حديث با چند باب و يا استنباط حكم فقهى، بعضاً احاديث تكرار شده است.
5. همچنين به دليل مناسبت احاديث با چند باب، بعضى احاديث نيز تقطيع شده است.
6. صحيح بخارى اولين كتابى است كه جامع همه موضوعات مى باشد، يعنى شامل عقايد، تفسير، فقه، سيره و آداب، زهد، فتنه ها و... است.
7. بخارى گاهى ضمن آوردن احاديث، فوايدى فقهى نيز، بر اساس استنباط خود ذكر مى كند.
8. بخارى براى هر موضوع يا بابى كه مى گشايد، مقدمه اى در توضيح و شرح آن ذكر مى كند، كه اصطلاحاً آن را «تراجم» گفته اند، و شامل آيات، روايات يا آثار صحابه است و به نظر بسيارى، فقه بخارى در «تراجم» او گنجانده شده است.