ج. منهج مسلم در صحيح خود

1. امتيازى كه صحيح مسلم نسبت به كتابهاى قبل از خود و حتى بخارى دارد، شرايطى است كه وى به آنها پايبند بوده و آن را در مقدمه كتاب ذكر كرده است.
2. بيان روش تدوين و تقسيمات وى بر احاديث:
الف. احاديثى كه حافظانِ متقن روايت كرده اند.
ب. احاديثى كه افراد متوسط در حفظ و اتقان، كه مورد قبول اند روايت كرده اند.
ج. احاديثى كه ضعفا و ترك شدگان نقل كرده اند.
3. او خود بيان مى كند، مطالبى كه توسط شخص ثقه اى كه ضابط بوده، بر روايت اضافه شده را نيز پذيرفته است، و در مقابل، نصِ ّ روايت شخص شاذ و منكر را مردود شمرده.
4. او تأكيد دارد كه، بر هر كس كه قدرت تمييز روايت صحيح از سقيم، و ثقه از غير ثقه را دارد، واجب است كه جز از صحيح و ثقه روايت نكند.
5. وى احاديثى كه به لفظ «فلان بن فلان» تضعيف شده را صحيح مى شمارد، به شرط آنكه؛ علم به دست آوريم كه اين دو در يك زمان بوده اند و امكان ملاقات و گفتگو داشته اند، يا اينكه خبرى مبنى بر ملاقات و گفتگوى آنها به دست آوريم.
6. او بر خلاف بخارى، براى هر حديث؛ يك جايگاه قرار داده، و همه طرق و اسانيد آن را در همانجا ذكر كرده، و تعابير مختلف آن روايت را در همانجا آورده است. با اين روش؛ او احاديث مرسل را با احاديث صحيح السند تقويت مى كند، يا آنكه متن روايت را با متون ديگر تأييد مى كند؛ و درجه صحّت حديث را بالاتر مى برد.