تصوف داشته است.
و بعضى از متأخران علما، تفسير ديگرى كه به عربى تأليف شده، از آثار ابوالفتوح ياد كرده اند و خود او در آغاز تفسير كبيرش به يارانش وعده داده، تا دو تفسير از جهت آنان تأليف نمايد: يكى به پارسى و ديگرى به تازى، و او تفسير پارسى را به تفسير تازى مقدم داشته است، و به ظاهر تفسير عربى را نيز تأليف كرده است. ^۱
مؤلف گويد: رساله حسنيه (به ضم حاء) غير از رساله حَسَنيه (به فتح حاء و سين) است و آن رساله اى است كه از يكى از متأخران، كه درباره اصول الدين و عبادات تدوين شده، به نام آقا حسن وزير مازندران تأليف كرده است. ^۲
مؤلف، پس از مطالب مربوط به آثار ابوالفتوح مى نويسد: در نسب شيخ ابوالفتوح اشكالى به شرح زير احساس مى شود؛ زيرا شيخ منتجب الدين در فهرست خود يك بار نيست او را، به نحوى كه از او ياد كرديم؛ نقل مى كند و بار ديگر، در ذيل ترجمه شيخ ثقه ابوبكر احمد بن حسين بن احمد نيشابورى خزاعى نزيل رى، به همان طريق مى نگارد كه ما در هنگام نام بردارى از او نوشتيم؛ يعنى لفظ «ابن احمد» را اضافه كرده

نشده است.
مؤلف گويد: در باب الف، ذيل احوال شيخ ابراهيم استرآبادى نوشتيم كه رساله حسنيه منسوب به ابوالفتوح است و مترجم آن شيخ ابراهيم نام برده شده است كه از اصل عربى آن ـ كه از آن شيخ ابوالفتوح بوده ـ ترجمه كرده است و شايد رساله مزبور از ابوالفتوح روايت شده است، نه آن كه از مرويات خود او بوده باشد و ما اين معنى را مى توانيم از آغاز آن رساله استفاده كنيم. ^۱
و بعضى از علماء تبصرة العوام را، كه در ملل و نحل، و به پارسى تأليف شده است، به وى نسبت داده اند و ظاهر آن است كه اين انتساب درست نباشد، زيرا اظهار شده است، كتاب تبصره از آثار سيد مرتضى ثانى يا دانشورى ديگر بوده باشد. ^۲ و هر گاه صحت سخن او را تصديق كنيم، بايد بگوييم مرادش تبصرة العوام ديگرى است، نه آن كه از آثار سيد مرتضى بوده باشد، و اين كتاب در 28 باب تدوين شده است و در آن به نكوهش از صوفيه پرداخته است، و اين گونه نكوهش دليل بر آن است كه تبصرة العوام از آثار ابوالفتوح نباشد؛ زيرا، به طورى كه پيش از اين گفتيم، ابوالفتوح تمايلى به