(16)
ابوالفتوح رازى در لغت نامه دهخدا ۱
على اكبر دهخدا
ابوالفتوح. [اَبُلْ فُ] (اِخ) حسين بن على بن محمد بن احمد نيشابورى الأصل معروف به شيخ ابوالفتوح رازى ملقب به جمال الدين، يكى از اعلام علماى تفسير و كلام، جد اعلاى او احمد بن حسين بن احمد خزاعى نزيل رى است كه از نيشابور بدانجا هجرت كرد. و پدر پدر او محمد بن احمد بن حسين، و عم پدر وى ابومحمد عبدالرحمن بن احمد بن الحسين و فرزند او محمد بن حسين و خواهرزاده اش احمد بن محمد همه از افاضل علما و محدثين روزگار خويش بوده اند.
شيخ ابوالفتوح از پدر خود على و او از پدر خويش روايت كند، و همچنين روايت مى كند از عم خود و او از پدر خويش كه هم جد صاحب عنوان است. و جد او روايت مى كند از پدر خود و از شيخ مفيد عبدالجبار بن على مقرى رازى و نيز از شيخ ابى على بن شيخ طوسى و جميع آنان روايت از شيخ طوسى اعلى اللّه مقامه كنند.
و از ابوالفتوح صاحب تفسير شيخ فقيه عبداللّه بن حمزه طوسى و رشيد بن شهرآشوب و منتجب الدين بن بابويه القمى روايت كنند، و ابن شهرآشوب در كتاب معالم العلماء و منتجب الدين در فهرست خويش ذكر او آورده اند.