ولى مسلّم است كه در سال 552 ق زنده بوده. وى را پس از درگذشت ـ بنا بر وصيت خودش ـ در جوار مرقد مطهر امام زاده حضرت عبدالعظيم حسنى در رى به خاك سپردند. مهم ترين و آوازه مندترين اثر ابوالفتوح، تفسير بزرگ و بى مانندش به نام روض الجنان و روح الجنان است كه به فارسى نوشته شده. وى همچنين شرحى بر شهاب الأخبار قاضى قضاعى نوشته بوده، به نام روح الأحباب و روح الألباب؛ اين شرح در شمار منابع بحار الأنوار است.
دو اثر به ابوالفتوح نسبت داده شده كه در صحت انتسابشان ترديد هست: يكى، مكالمات حسنيّه، و ديگر، رساله يوحنا؛ اين هر دو كلامى و در تبيين حقانيت تشيع مى باشد.
منابع
ـ روض الجنان و روح الجنان فى تفسير القرآن، حسين بن على بن احمد الخزاعى النيشابورى، به كوشش و تصحيح: دكتر محمد جعفر ياحقى و دكتر محمد مهدى ناصح، ج 1، بنياد پژوهشهاى اسلامى آستان قدس رضوى، 1371ش
ـ تفسير روح الجنان و روح الجنان، جمال الدين شيخ ابوالفتوح رازى، تصحيح و حواشى: حاج ميرزا ابوالحسن شعرانى، ج 1، كتابفروشى اسلاميه، 1356ش.
ـ دايرة المعارف بزرگ اسلامى، ج 6، مقاله «ابوالفتوح رازى».
