در طرف دست چپ صفحه مزبور نوشته:
«انتسخ منه ابو محمّد الحسن بن محمّد بن ابى القاسم اللبارنى (؟) سنة اثنتين وثمانين وخمسمائة».
و در نسخه 136، كه از اوايل سوره مزمّل تا آخر قرآن را شامل است، چنين مرقوم شده:
«تمّ الكتاب بحمد اللّه وحسن توفيقه، والصّلوة على خير خلقه محمّد وآله الطاهرين، وحسبنا اللّه ونعم الوكيل نعم المولى ونعم النصير، ووقع الفراغ منه عند طلوع الشمس يوم الاحد الرّابع والعشرين من جمادى الآخرة سنة سبع وخمسين وخمسمائة هجريّة. كتبه العبد الضّعيف المحتاج الى رحمة اللّه تعالى ابو زيد ابن بندار بن محمّد ابن الحسين بن الحسن بن محمّد بن يونس البراوستانى مقيم [كذا ]سبنده (؟) من بسابويه [= بشابويه؟]...».

تصحيح و استنساخ

مرحوم ملك الشّعراى بهار، ذيل شماره 1، صفحه 391 جلد دوّم سبك شناسى، درباره نسخه خطّى تفسير آستانه قدس رضوى و تصحيح و رونويسى از آن چنين مى نويسد:
«اصل اين نسخه در كتابخانه آستانه رضويّه است. در سفر اوّل ركن الدّوله به امر ناصرالدين شاه از اين كتاب سواد برداشتند و باز در سنه 1317 ـ 1318قمرى، ركن الدّوله حاكم خراسان شد و امر كرد آن نسخه را براى كتابخانه سلطنتى به امر مظفّر الدين شاه اصلاح كنند و مرحوم حاج ميرزا كاظم صبورى ملك الشعراء، در خراسان، بيش از يك سال به مقابله و تصحيح آن مجلّدات مشغول گرديد و دو جلد از همان نسخه در تهران در عهد مظفّر الدين شاه به طبع رسيد و سه جلد ديگر نيز در 1315ش به امر وزير فرهنگ جناب آقاى على اصغر حكمت به حيله طبع آراسته

وساعيه وكاتبه وقاريه وسامعه ومطالعه و نا[ظره] بمحمّد وآله الطّيبين الطّاهرين».
مجلد دوّم، كه از آغاز سوره يونس تا آخر قرآن را شامل است، ده مجلّد از انتهاى قرآن را به ضميمه قسمتى از جلد دهم محتوى است. صفحات آن در هيچ جاى نسخه حاضر ذكر نشده و در سال 947 نوشته شده:
«تمّت بعون اللّه تعالى والحمد للّه ربّ العالمين وصلّى اللّه على خير الانام محمّد وآله الكرام في شهر ذى الحجة الحرام سنة سبع واربعين وتسعمائة حرّره العبد الاقل فريد عفى اللّه تعالى عنه».
از اين دو مجلّد گذشته، شش نسخه ديگر از تفسير مزبور در كتابخانه آستان قدس رضوى، به شماره هاى 131 تا 136 موجود است و مجموعاً تمام مجلّدات بيستگانه تفسير را شامل نيست؛ بلكه هر يك از آن شش نسخه، چند جلد از اصل تفسير را شامل است. آنچه در اين مجلّدات جلب توجّه مى كند، قدمت دو نسخه به شماره 134 و 136 مى باشد كه در سال 556 و 557 هجرى كتابت شده و از اين قرار دو مجلّد مذكور يا در زمان حيات شيخ و يا كمى پس از او نوشته شده است.
در صفحه 656، سطر 6 خاتمة الطبع، جلد پنجم تفسير ابوالفتوح مرحوم علامه قزوينى، از روى عكس اوراق اوّل آخر دو مجلّد موصوفه نسخه 134 را، كه مشتمل بر اواسط سوره احزاب الى آخر سوره فتح مى باشد، نقل كرده:
«آخر الجزء السابع عشر من تفسير القرآن واللّه المشكور على جميع الأحوال والحمدللّه ذي المنّ والافضال والصلوة على النبىّ المعتام واهل بيته انجم الظّلام وقع الفراغ من زبرته وقت الصّخوه [من] يوم الاحد لخمس ليال خلت من شهر ربيع الأوّل على يدى العبد المذنب الفقير الغريب الرّاجى إلى رحمة ربّه حيدر بن محمّد بن اسماعيل بن سليمان بن ابراهيم الاردلانى النيسابورى سنة ستّة وخمسين وخمسمائة بورك لصاحبه حامداً للّه تعالى و مصلّياً على نبيّه وعترته الطاهرين الابرار».