آياتى كه در متن تفسير به مناسبت آمده، با اعراب و در مجلد سوم، يعنى نسخه كتابخانه مركزى با خطى كه بر بالاى آن قرار مى گيرد، از ساير متن مشخص مى شود. و اين شايد تنها تفاوتى بود كه ميان دو بخش اين نسخه ديده مى شد و ما را بر آن داشت كه به مقايسه بخشهاى بيشترى از آن دو بپردازيم.
در قسمت عربى، اعرابِ كلمات تقريباً كامل و در بخشهاى فارسى به هنگام ضرورت و روى برخى از حروف گذاشته شده است. آنچه امتياز اين نسخه به حساب مى آيد، نفاست معناست كه به كمال دارد. كهنگى ترجمه، اصالت متن، ضبطهاى دقيق و واژه هاى ناب و بى خدشه و سلامت انشاء، كه از همه جاى آن پيداست، اين نسخه را در ميان همه نسخ موجود ـ حتى نسخه هاى كهنه تر ـ ممتاز مى كند؛ تا آنجا كه در مجلد شانزدهم، كه اينك سرگرم تصحيح و طبع آن هستيم، جابه جا سقطات نسخه اساس (دستنويس مورخ 556 كه در صفحات قبل از آن نام برديم) را كامل كرد و ما را از رجوع به نسخ جديد و كم اعتبار بى نياز داشت.
رسم الخطّ نسخه
پختگى خط فارسىِ اين نسخه، از عربى آن كم نيست و در رسم الخط آن ويژگيهايى به چشم مى خورد كه بى مناسبت نمى دانيم به پاره اى از آنها به اجمال اشاره اى بكنيم:
ـ آنكه و آنچه بيشتر به صورت «انج» و «انك» و «هركه» و «هرچه»، به شكل «هركى» و «هرج» و «چه» استفهام بيشتر به صورت «چى» ضبط شده است.
ـ شيوه نگارش «ى» جدا و پيوسته، بيشتر با دو نقطه افقى در داخل به صورت «ي» (مثل برگهاى 13 ـ د، 15 ـ پ و 16 ـ د، و...) و گاهى با دو نقطه افقى در زير به صورت «ي» مى باشد (مثل «كي» در برگ 4 ـ د) گاهى علامت «ى» يعنى نصف «ى» به جاى دو «ى» در كنار هم آمده است؛ مثل كلمات فرماى = فرمايى و ماى = مايى و...
