1. موسى ايشان را گفت: اگر بگرويدى، توكّل دارى، اگر مسلمانى از بار خداى نوميد مباشيد، هر چه تان بايد جمله ازو خواهى. ^۱
2. و بندگان را بپرسند اگر دعوى خدايى كنند كه به چه حجّت دعوى خدايى كردى؟ ^۲
3. پس اگر نكردى [يعنى مانند اين قرآن نياورديد] و هرگز نكنيد [و نتوانيد آورد ]بترسيد از آن آتشى كه هيمه آن تن آدمى خواهد بود. ^۳
4. اى آن كى [آنان كه]به خداى و محمّد و قرآن برويده اَى [گرويده ايد ]فاگيرَى [بگيريد] كار خويش به حزم و خويشتن نگاه دارَيد. ^۴
5. «ذَلِكُمْ بِأَنَّكُمْ اتَّخَذْتُمْ آيَاتِ اللّهِ هُزُوا» (جاثيه 45: 35)؛ آن شما را به آن باشد كه شما فرا گرفته بودى حجتهاى خداى به استهزاء. ^۵
6. «وَلاَ تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنْ الظَّالِمِينَ» (اعراف 7: 19)؛ و نزديك مشوى به اين درخت كه باشى از ظالمان. ^۶
7. «فَلَمَّا أَلْقَوْا قَالَ مُوسَى مَا جِئْتُمْ بِهِ السِّحْرُ» (يونس 10: 81)؛ چون بيفگندند، گفت موسى: آنچه آورديش به وى جادوى است. ^۷

آيات علاوه بر اين، با توجه به معادلهاى عربى آن، قابل تميز است. به اين مثالهاى دقت شود:
ـ «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَلاَ تُبْطِلُوا أَعْمَالَكُمْ» (سوره محمد «47» آيه: 33)؛ اى مؤمنان! فرمان بَرى خداى را و طاعت دارى پيغامبر را و باطل مكنى كارهايتان (نسخه خطى تفسير ابوالفتوح رازى، مورخ 556 محفوظ در كتابخانه آستان قدس رضوى به شماره 134، برگ 281 ـ پ).
ـ ابوالعاليه گفت: لا تَخافُوا عَلى ضَعيفكُم و لا تَحْزَنُوا عَلى مخْلفيكُم؛ بر ضعيفان مترسى كه در پيش دارى و بر كار دنيا اندوه مدارى.
مجاهد گفت: از كار قيامت مترسى كه در پيش دارى و بركار دنيا اندوه مخورى كه باز پس گذاشتى (نسخه 556، برگ 163 ـ ر).
***
ـ شما كه منافقانى اگر از قرآن برگردى و بر احكام او كار نكنى، در زمين فساد خواهى كردن و رحمها خواهى بريدن و خونهاى ناحق خواهى ريختن (نسخه 556 برگ 279 ـ پ).
*** «إِنَّ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي آيَاتِنَا لاَ يَخْفَوْنَ عَلَيْنَا أَفَمَنْ يُلْقَى فِي النَّارِ خَيْرٌ أَمْ مَنْ يَأْتِي آمِنا يَوْمَ الْقِيَامَةِ اعْمَلُوا مَا شِئْتُمْ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ» (سوره فصّلت، آيه 40)؛ آنان كه ميل كنند در آيات ما، پوشيده نيست بر ما آن را كه فكند در دوزخ بهترست يا آنكه آيد امن روز قيامت، بكنى آنچه خواهى كه او به آنچه شما كنى بيناست (نسخه 556 برگ 160 ـ ر).
بديهى است اين شيوه استعمال در ديگر متون قرآنى و تفسيرى، كم و بيش سابقه دارد؛ از آن جمله به اين مثالها دقت شود: