كهن ترين و دقيق ترين نسخه موجود تكيه كنيم. دراين كار البته با مسائلى چند، رو به رو بوديم كه لازم مى آمد براى هركدام درجاى خود چاره اى بينديشيم.
يكى از اين مسائل چند گانه، اصالت ضبطها و موضوع رسم الخطهاى متفاوت دستنويسها بود. ضبطهاى اصيل را در نسخه هاى كهن تر با وسواس تمام و در نسخه هاى غير از قرن ششم حتى المقدور حفظ كرديم. رسم الخط عمومى تفسير را هم، تا آنجا كه به اصالت نسخه لطمه وارد نمى آمد، ضمن مراعات سهولت استفاده براى امروزيان تحت ضابطه اى مكتوب و معيّن در آورديم و با يادداشت كردن مواردى كه احتمال اختلاف مى رفت در برگه هاى جداگانه، برگه دانى مفصّل ترتيب داديم كه به هنگام استنساخ و مقابله همه مجلدات پيش دستمان بود. مبناى اين رسم الخط، صرف نظر از موارد خاصّ نسخه هاى كهن، كتاب راهنماى نگارش و ويرايش، فراهم آورده خود مصحّحان بوده است.
مسئله ديگر، معرّفى ويژگيهاى نسخه اساس بود كه به جاى يك مورد ناگزير شديم در چند مورد ـ يعنى هر جلدى كه براى نخستين بار نسخه اى اساس واقع مى شد ـ به معرّفى ويژگيهاى آن بپردازيم كه البتّه لازمه اين كار اختصار تمام بود. تنوّع نسخه هاى اساس و نسخه بدلها ما را بر آن داشت كه در مقدّمه هر مجلد بالاستقلال، به معرّفى مختصر آنها ـ حتى اگر موجب تكرار هم باشد ـ بپردازيم و نمونه عكس هر نسخه را در جاى خود بياوريم تا هرجلدى بنفسه و از اين جهت كامل و بى نياز از ديگر مجلّدات باشد؛ كما اينكه فهارس چند گانه هر جلد به همين دليل جداگانه و در پايان آورده شده است تا دارندگان هر جلد لزوما خود را از داشتن ديگر مجلدات ناگزير نبينند.
به علّت كثرت موارد اسقاط از اين و آن نسخه، كه غالبا ناشى از سهو و سهل انگاريهاى مأنوس كاتبان متأخّر است، موارد كمبود نسخه ها را به ندرت و تنها در مواقع ضرورى با كلمه «ندارد»، مشخّص كرده ايم.
