كتابشناسى ابوالفتوح و تفسيرش در مقدمه تفسير ابوالفتوح چاپ آستان قدس رضوى ^۱

1. آزادانى اصفهانى، ميرزا محمّد صادق بن محمد صالح: شاهد صادق (نسخه خطى، كه سال وفات ابوالفتح را 540 آورده است)، به نقل از: يادگار، سال دوم، ش ششم، ص 25.
2. آقا بزرگ تهرانى، محمد محسن: الذريعه الى تصانيف الشّيعه، دار الاضواء، بيروت 1403 ق، الطبعة الثانيه 1403، الجزء الحادى عشر (مدخل روض 1694، ص 274).
3. ابن شهر آشوب، محمد بن على: معالم العلماء فى فهرست كتب الشّيعه، الحيدريه، النّجف 1380 ق ص 141. باب جامع ـ فصل فى مَنْ عُرِفَ بِكُنْيَتِهِ.
4. ابوالفتوح رازى، حسين بن على: تفسير روح الجنان و روح الجنان، تصحيح و حواشى به قلم ابوالحسن شعرانى، اسلاميه، تهران 1356، مقدمه جلد اوّل ص 1 ـ 28.
5. ابوالفتوح رازى، حسين بن على: تفسير روح الجنان و روح الجنان، انتشارات كتابخانه آية اللّه العظمى مرعشى نجفى، «خاتمه الطّبع» ج 5، قم 1404 ق، ص 615 ـ 656.
6. بهار، محمّد تقى: سبك شناسى يا تاريخ تطور شعر فارسى، تهران، علمى، چاپ سوم 1349، ج 2 ص 391.

چنان كه از جدول توزيع نسخه ها براساس محلّ نگهدارى (جدل شماره 3) به خوبى پيداست، تنها دو نسخه از مجموعه نسخه هاى ما (ها و بم) متعلّق به كتابخانه هاى خارج از كشور است و مابقى خوشبختانه در داخل نگهدارى مى شود. اين ناهمسانى ناشى از كم كوشى ما براى تحصيل نسخه هاى خارج نيست، با وجود آن كه تقريبا تمام فهرستهاى قابل دستيابى متعلّق به كتابخانه هاى خارج را ديديم و استمداد از خبرگان كار در داخل و خارج هم فرو گذاشته نيامد. در مواردى حتّى به فهرستهاى چاپ شده كتابخانه ها همه بسنده نكرديم. در سفر مطالعاتى كه درحين كار براى يك تن از مصحّحان (محمّد جعفر ياحقّى) به كشورهاى اروپايى پيش آمد، با حوصله تمام فهرستهاى چاپ نشده و حتّى برگه دانهاى جديد برخى كتابخانه ها مانند: كتابخانه دانشگاه كمبريج، بادليان اكسفورد و اينديا آفيس (درانگلستان) و كتابخانه دانشگاه ليدن (درهلند) را كه همه به داشتن نسخ خطّى نفيس فارسى نامبردارند، از نظر گذرانيديم و ازكتابداران آگاه آن كتابخانه ها نيز استمداد خواستيم.
براى تحصيل نسخه «ها» هم پس از مكاتبات بسيار ويارى خواستن از نهادهاى مختلف، سرانجام توانستيم به مقصود برسيم. كوششها و مكاتبات مكرّر ما براى تحصيل يا حتّى رؤيت دو نسخه محفوظ در كتابخانه آستانه مقدسه قم در عمل به جايى نرسيد و با تأسف تمام همكارى آن دارالكتب مقدّس از اين اقدام خير، كه منتسب به دستگاه مبارك امام هشتم عليه السلام بود، عملاً دريغ شد. ^۱