خصوصيّات اين تفسير
اين تفسير يكى از آثار جاويد نثر پارسى است، و مؤلّف آن در مقدمه كتاب مى گويد:
«چون بيشتر مردم عربى نمى دانستند، كتاب را به زبان پارسى تأليف نمودم. اين كتاب بيشتر جنبه وعظ و تنبيه دارد، امّا در عين حال شامل توضيحات ادبى دقيق درباره صرف و نحو ولغت عرب، و نيز تعليماتى در استدلال و معانى و بيان، شعر و اصول فقه است».
ابوالفتوح در ذكر احاديث، خود را محدود به منابع شيعه نكرده است، بلكه از مجموعه هاى حديثى اهل سنّت نيز به آزادى استفاده نموده است؛ ولى در موارد اختلافى، پيوسته از مكتب شيعه جانبدارى كرده است. در مسائل كلامى، متأثر از كلام شيعيان هم عصر خود است كه در مسائل توحيد و عدل الهى، نوعا با معتزله همداستان بوده اند؛ ولى از لحاظ تعريف ايمان و مسئله شفاعت و امامت، با ايشان اختلاف داشته اند.
تفسير روض الجنان از لحاظ محتوا و سبك، با تفسير تبيان شيخ طوسى شباهت دارد. ابوالفتوح پنج بار از طبرى ياد مى كند. ظاهرا از تفسير عربى او استفاده كرده است، نه از ترجمه فارسى آن. يك بار هم از زمخشرى (ر.ك: سوره يس، آيه 80).
تأليفات او
ابوالفتوح رازى، تأليفات متعدّدى از خود به يادگار گذاشته است كه به تعدادى از آنها اشاره مى گردد:
1. روح الألباب فى شرح الشّهاب.اين كتاب تفسير كتاب شهاب الأخبار محمّد بن سلامه قضاعى (م 454 ق) بوده است.
2. رساله يوحنّا به فارسى، در بطلان مذاهب اربعه و حقّانيّت مذهب جعفرى اثنا
