وعده تأليف تفسير عربى را داده، ولى هيچ وقت از عالم قوه به حيّز فعل نيامده است. شايان به ذكر است: چنانچه مفسر تفسيرى هم به زبان عربى نگاشته باشد، اين تفسير عربى تا عصر حاضر از كتب مفقوده شيعه مى باشد. تاريخ تأليف تفسير روض الجنان ما بين سالهاى 515 تا 545 ق است. اين تفسير از آغاز تأليف مورد توجه فريقين سنى و شيعه بوده و از شهرت عظيم برخوردار شده است و فخرالدين رازى (544 ـ 606ق) هنگام تأليف تفسير مفاتيح الغيب از اين تفسير بهره بسيار گرفته است. عبدالجليل قزوينى، كه كتاب خود النّقض را در فاصله اى كم پس از تأليف اين تفسير نگاشته، در اين باب چنين مى نويسد:
«... اگر شيعه اماميه خواهند كه از مفسران خود لافى زنند، از جماعتى نامعتبر و نامعروف نزنند كه خواجه آورده است؛ از تفسير محمد باقر عليه السلام لاف زنند و از قول جعفر طوسى و تفسير شيخ محمد فتّال و تفسير خواجه بوعلى طبرسى و تفسير شيخ جمال الدين بوالفتوح رازى رحمهم الله و غيرهم كه همه خبير و عالم بوده اند؛ اوليان همه معصوم، و آخريان همه عالم و امين و معتمد... (النقض، 304)».
و اين دليل است بر اينكه اين تفسير از آغاز تأليف آوازه بلندى داشته و از شهرت بسزايى برخوردار بوده است. قاضى نوراللّه شوشترى در مجالس المؤمنين (ج 1، ص 490) آن را چنين ستوده است:
«... و بالجمله مآثر فضل و مساعى جميله او در تفسير كتاب كريم و ابطال تأويلات سقيم و مخالفان لئيم و تعنفات نامستقيم مبتدعان رجيم، بر همگى مخفى نيست. از تفسير فارسى او ظاهر مى شود كه معاصر صاحب كشاف بوده و بعضى از اشعار كشاف به او رسيده، اما كشاف به نظر او نرسيده و اين تفسير فارسى او در وثاقت تحرير و عذوبت تقرير و دقت نظر، بى نظير است. فخرالدين رازى اساس تفسير كبير خود را از آنجا اقتباس نموده و جهت دفع انتحال، بعضى از تشكيكات خود را بر آن افزود. در مطاوى اين مجالس پرنور شطرى از روايات و لطايف نكات و
