(30)مقدمه جلد دوم نثر طوبى ^۱

محمد قريب

در دوران كودكى و ايام تحصيل، ضمن مطالعه كتابهاى ادبى، علاقه مخصوصى راجع به تحقيق در معانى لغات و كيفيت اشتقاق آنها و مورد استعمالشان داشتم، به خصوص الفاظ مترادف كه در ظاهر داراى يك معنى هستند؛ اما هر كدام به اعتبارى معناى مخصوصى در جمله پيدا مى كنند. مقارن با اين تحقيقات، هر وقت به تلاوت قرآن مجيد مى پرداختم، در معانى آيات نيز دقيق مى شدم و با خود مى گفتم: كاش اين توفيق نصيب من مى شد تا به درك معانى آن از راه تحقيق و مطالعه موفق مى شدم و به حكم آيه: «وَأَنْ لَيْسَ لِلإِنسَانِ إِلاَّ مَا سَعَى» (نجم، 39) ^۲ مفردات را در كتابچه مخصوص، براى درك معانى ضبط مى كردم و با علاقه بسيار بدين كار ادامه مى دادم؛ به قسمى كه اين علاقه و اشتياق روز افزون مى گشت.
ضمن مراجعه به تفاسير و قواميس و معاجم، در مجلس درس مفسران و استادان حاضر مى شدم و از خرمن معرفت آنان براى تكميل مجموعه خويش استفاده مى كردم. البته اين جديت و كوشش مداوم، در درجه اول براى اين بود كه خود از اين كتاب آسمانى توشه برگيرم؛ چون قرآن مجيد دارو و درمان تمام امراض روحى و جسمى است و به قدرى جامع و تمام است كه فرمود: «قُلْ لَئِنْ اجْتَمَعَتْ الاْءِنسُ وَالْجِنُّ عَلَى أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هَذَا الْقُرْآنِ لاَ يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيرا» (اسراء، 88) ^۳ پيغمبر صلى الله عليه و آله وسلم فرمود: «انّ هذه القلوب لتصدأ كما يصدأ الحديد و إنّ جلائها قرائة القرآن» ^۴ و نيز فرمود: «انى تارك فيكم الثقلين كتاب اللّه